De titel doet wellicht vermoeden dat The Bachelors een flauwe komedie is in de stijl van The Hangover, waarbij veel wordt gedronken en gevloekt. Niets is minder waar. The Bachelors is een braaf drama over verlies van een dierbare en het rouwproces. De vrijgezellen uit de titel zijn vader Bill en tienerzoon Wes. De vrouw /moeder van de twee is overleden en Bill besluit daarop te verhuizen naar de grote stad. Wat hierop volgt is allemaal zeer voorspelbaar, maar de acteurs weten met hun kwaliteiten de aandacht toch vast te houden.
Nadat Bill en Wes verhuisd zijn, moet Wes naar de privéschool waar Bill ook een baan heeft gekregen als leraar. Hier ontmoeten vader en zoon twee vrouwen die (natuurlijk) verandering in hun leven zullen brengen. Wes ontmoet Lacy, aan wie hij bijles Frans moet geven. Bill ontmoet Carine, de Franse lerares van Wes en Lacy. Lacy's personage heeft nog enigszins een achtergrondverhaal, maar Carine lijkt uitsluitend in dienst te staan van het geestelijk herstel van Bill. Ook over de overleden moeder/vrouw komen we weinig te weten behalve dat ze vloeiend Frans sprak en romantisch was ingesteld.
Het verhaal is gecentreerd rond vader en zoon. De relatie tussen de twee is het meest ontroerende gedeelte van de film. Bill komt steeds meer in een depressie terecht en gaat naar een psychiater. Waar je misschien zou verwachten dat de tienerzoon aan de drank en drugs gaat, doet Wes juist aan crosscountry rennen en bijles geven aan Lacy. Het is verfrissend om zo'n 'braaf' personage te zien in een film over het verlies van een moeder, ook al maakt het de film er misschien wel wat suffer op. Een leuke kwinkslag is dat de rollen zijn omgedraaid. De zoon moet voor de vader zorgen in plaats van andersom.
The Bachelors schiet het meest tekort in het script. Sommige dialogen zijn tenenkrommend, bijvoorbeeld wanneer Bill en Candice uit eten zijn en Candice opeens een vis nadoet waarna plotseling heel serieus over de overleden vrouw van Bill gepraat moet worden. Veel van de dialogen gaan te direct over het rouwproces en de overleden vrouw van Bill. Meestal bestaat een goed script juist in de dingen die niet gezegd worden. De film lijkt in dat opzicht een beetje op een soapserie. Bovendien wordt op geen enkel punt een gedurfde keuze gemaakt. Er valt soms een aanklacht tegen de psychiatrie te ontwaren, maar echt stelling durven de filmmakers niet te nemen. Bill wordt zwaar onder de medicijnen gestopt en moet op een gegeven moment aan de elektroshocktherapie. De makers zijn echter weinig transparant over hun kijk op de staat van de psychiatrie.
Doordat nergens een avontuurlijk pad wordt bewandeld kabbelt de film voort zonder dat er echt iets bijzonders gebeurt. De vier hoofdrolspelers redden deze film van absolute saaiheid. Vooral de fantastische J.K. Simmons is weer in topvorm als de depressieve Bill. Op subtiele manier weet Simmons de verschillende fases van de depressie tot leven te brengen. Zijn uitbeelding van de breakdown van Bill is fenomenaal. Zijn tegenspeelster Julie Delpy weet op haar beurt charme en diepte te brengen aan een op papier leeg personage. Maar ook de twee jongere acteurs, Josh Wiggins en Odeya Rush, vervelen geen moment. Odeya Rush weet als Lacy goed tegenwicht te bieden aan de brave Wes. Door de charisma's van deze acteurs valt bijna te leven met de clichématige momenten en gênante dialogen.
