Als het medium film een weergave is van opvattingen in de maatschappij, dan geldt dit zeker voor de positie van homoseksualiteit. Filmmakers worstelen dikwijls met de identiteit van homoseksuele personages. Vaak vallen deze in twee categorieën uiteen. Het is óf de getroebleerde man of vrouw die worstelt met zijn geaardheid en niet weet hoe het de omgeving te vertellen óf het is de grappige sidekick die we niet al te serieus moeten nemen.
Gelukkig komt hier langzaam maar zeker verandering in. Het is een verademing om een homoseksueel personage te zien bij wie het geen echt issue is op wie of wat je valt. De hoofd- en titelpersoon uit de bestsellerverfilming Love, Simon zit eigenlijk alleen zichzelf in de weg. Hij heeft een hechte band met zijn ouders, vindt zijn jongere zusje eigenlijk best oké en kan rekenen op een groep hechte vrienden.
Zoals Simon het zelf in zijn voice-over verwoordt: hij is een normale jongen, maar wel met een geheim. Simon weet namelijk al een paar jaar dat hij op jongens valt. Met afgrijzen moet hij de flauwe grapjes van zijn vader aanhoren als het over homo's gaat. Als via social media bekend wordt dat er een andere homoseksuele jongen op zijn school zit, besluit Simon onder pseudoniem hem een mailtje te sturen.
Love, Simon is in de opstart een redelijk standaard tienerdrama, dat de geijkte elementen van het middelbareschoolleven de revue laat passeren. Het lijkt er dan ook aanvankelijk op een soort You've Got Mail uit te draaien, maar dan met twee homoseksuele jongens. Maar de zoektocht naar wie de mysterieuze Blue is met wie Simon digitaal correspondeert gaat er eigenlijk steeds minder toedoen.
Als een schoolgenoot bij toeval achter het heimelijke ge-e-mail komt blijkt dat Simon chantabel is. De enige manier om zijn geheim verborgen te houden is door de afperser te helpen met het fixen van een date met Simons vriendin Abby. Toch gaan het mysterie en de chantagepraktijken nooit de boventoon voeren. Het gaat er vooral om wanneer Simon zich vertrouwd genoeg met zichzelf voelt om uit de kast te komen. Aan zijn omgeving en vrienden ligt het namelijk niet.
Wat deze boekverfilming zo bijzonder maakt is dat het wegblijft van de vele clichés van het genre. Dat homoseksualiteit er in soorten en maten bestaat blijkt uit een veel extravagantere jongen die ook op Simons school rondloopt. Er wordt geen oordeel over geveld en al zeker geen spot mee gedreven. Iedereen mag zichzelf zijn, zolang je dit jezelf ook maar toestaat. Hiermee is Love, Simon niet de zoveelste coming-outfilm maar vooral een lofzang op persoonlijke soevereiniteit.
Filmmaker Greg Berlanti maakt er geen overdreven sentimentele of melodramatische toestanden van. De enige manier om met de strijd van Simon mee te gaan is immers door hem zo naturel mogelijk af te schilderen. Berlanti weet op een treffende manier de belevingswereld en gedachten van zijn hoofdpersoon in beeld te brengen. Nog belangrijker is dat er helaas nog steeds behoefte is aan dit soort films. Hoe tolerant we met ons allen ook beweren te zijn: als seksuele gerichtheid die ook maar een beetje van de norm afwijkt, zich manifesteert blijkt het acceptatievermogen van velen helaas nog zeer gering.
