Debuterend regisseuse Atsuko Hirayanagi maakte in 2014 de kortfilm Oh Lucy! over een eenzame Japanse vrouw die een Amerikaanse leraar ontmoet. Gedeeltelijk gebaseerd op haar eigen ervaringen als jonge Japanse student in Californië en winnaar van allerlei awards, krijgt het verhaal nu een tweede leven met Shinobu Terajima in de hoofdrol. Het resultaat is een eigenaardige dramedy, met een mix van Amerikaanse en Japanse ideeën, aandachttrekkende personages en een speels toontje.
Niet Lucy is onze hoofdpersoon, maar Setsuko. Zoals zovelen in Japan is ze eenzaam, verbitterd, werkt ze in een grauw kantoor en woont ze in een veredelde bezemkast met spullen tot aan het plafond. De metro is meer dan een forensenvehikel; voor velen is het een potentiële uitvlucht uit hun eenzame bestaan. Dat komt voor Setsuko uiterst dichtbij wanneer iemand naast haar de sprong maakt. Maar bij toeval komt ze terecht bij een overdreven enthousiaste en knuffelgrage Amerikaanse leraar. Er ontwaakt iets in Setsuko, of eigenlijk Lucy, en brengt haar op een gestoord pad van verandering en zelfontplooiing.
Een midlifecrisis, een roadtrip in Amerika, het zijn geen ongewone taferelen in het verfilmen van een soort tweede puberteit. Wat Oh Lucy! echter bijzonder maakt is de unieke blik van regisseuse Hirayanagi, waardoor Setsuko terechtkomt in een soort wervelwind van Amerikaanse en Japanse cultuur. Soms zijn het oppervlakkigheden, zoals een Amerikaan die opeens heel gesloten is, of een Japans meisje dat nog nepper en vrolijker is dan de leraar. Maar ook al zijn er genoeg grappige confrontaties en cultuurbotsingen, de touwtrekwedstrijd tussen Amerika en Japan ligt nog iets dieper.
De film is doorspekt met optimisme, humor, ongemakkelijke knuffels en een kant van Setsuko die graag de draak steekt met mensen die het leven te serieus nemen. Dit speelse enthousiasme wordt afgewisseld met onverwachte pijnlijke momenten, vaak doordat Hirayanagi slim speelt met filmlocaties. Je wordt geïndoctrineerd met de betekenis die de metro heeft voor menig reiziger, dus wanneer Setsuko plots in de buurt van een trein of rails komt, kan dat de sfeer van een scène volledig omgooien. Dit soort beelden en ideeën worden regelmatig ingezet om iets over te brengen, in plaats van dialogen die alles voor je uitspellen. Het zorgt voor een mooie ingehouden filmsfeer, met enerzijds een speelse zoektocht naar volwassenheid, maar ook realistisch drama. Niet het soort drama met netjes afgesloten verhalen, maar vol complexe emoties, naïeve mensen die domme dingen doen en de puinhoop die dat achterlaat.
Hier laat Hirayanagi zien dat zij een filmtalent is, want ondanks alle chaotische elementen, vindt zij er toch een emotionele rode lijn in. Het is net dat beetje menselijkheid, dat dankzij de acteerprestatie van Shinobu Terajima goed uit de verf komt. Zij speelt Setsuko/Lucy overtuigend als een gesloten en eigenzinnige Japanner die naarstig op zoek is naar openhartigheid en aandacht, maar ook spijt heeft van haar impulsiviteit. Af en toe zijn haar acties wel erg spontaan en net niet inleefbaar. Toch zorgt dit uiteindelijk voor een buitenissige toon die op de een of andere manier werkt. Oh Lucy! is een aandoenlijke dramedy, gevuld met cultuurbotsingen, loverboys en vreemde eenden in de bijt. De film durft zelfs te kiezen voor een rommelig einde, maar de impact is er niet minder om.
