Filmmakers hebben er nog wel eens een handje van om de boel flink aan te dikken. Toch is een duidelijk onderscheid te maken tussen interpretatie of dramatiseren (denk aan biografieën) en de zaken bewust erger maken dan ze zijn. Je mag best spreken van goedkoop effectbejag wanneer het gaat om het tienerdrama Midnight Sun.
Overdag is de getalenteerde Katie veroordeeld tot een leven binnenshuis. De roodharige muzikante die net haar middelbare schol heeft doorlopen lijdt aan een zeldzame ziekte, xeroderma pigmentosum. Door de aandoening kan elke blootstelling aan zonlicht haar fataal worden.
Maar Katie is een puber die wil leven. Ze heeft veel steun aan haar vader tegen wie ze enorm opkijkt. Als het meisje opeens oog in oog komt te staan met de jongen op wie ze al tien jaar lang smoor is, wordt haar leven nog complexer. Katie zet het met deze Charlie op een date in het donker, maar ooit zal zij hem toch over haar ziekte moeten vertellen.
Midnight Sun is een remake van een Japans jeugddrama. De premisse doet sterk denken aan het nog niet zo lang in onze bioscopen verschenen Everything, Everything waarin de hoofdpersoon ook aan een zeldzame aandoening leed en ook vlinders in haar buik kreeg van de buurjongen. Maar waar daar nog redelijk snel de aap uit de mouw kwam, moet filmmaker Scott Speer (bekend van de vierde Step Up) het vrijwel de gehele speelduur uitstellen.
Hierdoor wordt pas duidelijk hoe iel dit tienervehikel is van opzet, nog afgezien van de clichématige 'boy-meets-girl'-opzet die volgeplempt is met zoete tienerpop. Katie is een puber met dezelfde verlangens als haar leeftijdsgenoten. Maar haar geheim blijft als een donderwolk boven de prille romance met Charlie hangen. Het is dan ook niet de vraag óf het uitkomt maar wanneer. Er is een boel gesteggel voor nodig om tot de kern te komen en dat is een ware kwelling.
Veel van de scènes tussen de veel te knappe hoofdrolspelers leiden nergens toe en stellen de boel alleen nog maar meer uit. Zoals een suf feestje tussen de nerds dat uitloopt op een wild schoolfeest. Of Charlie die Katies vader mag overtuigen dat hij de juiste jongen voor zijn dochter is. En Katie die terugblikt op de momenten dat haar moeder nog leefde en de twee aan het strand zaten (wat kennelijk toen nog kon).
Als de mysterieuze ziekte er niet was dan was het allemaal weinig bijzonders geweest. Het is bovendien lastig meeleven met Katie en Charlie die de vleesgeworden Disneyprinses en -prins zijn. Hoofdrolspeelster Bella Thorne kan van alles, is model en werkte in de Disneystal en tegenspeler Patrick Schwarzenegger is tevens model en inderdaad de zoon van. Hoe moet de doelgroep zich hiermee nou identificeren?
Maar wat Midnight Sun definitief de das omdoet is het onvermijdelijke moment waarop Katie een straaltje zonlicht oppikt. Dan blijkt pas wat voor overdreven toestand dit allemaal is. Xeroderma pigmentosum is daadwerkelijk een zeer ernstige erfelijke aandoening die blijvende schade kan aanrichten. Maar zo extreem als het hier wordt gepresenteerd is het in werkelijkheid niet. Dramatisch effect kan hiervoor toch niet het excuus zijn?
