De telefoon gaat. Hoewel Richard Rusk, baas van een groot farmaceutisch bedrijf, nog zó had gezegd niet gestoord te willen worden, onderbreekt zijn secretaresse hem toch noodgedwongen van zijn sensuele middagaffaire met zakenpartner Elaine vanwege een telefoontje uit Mexico. Aan de andere kant van de lijn schreeuwt zijn meest loyale werknemer Harold het uit. Hij is ontvoerd en de kidnappers eisen vijf miljoen dollar. Met zijn broek nog halfopen en bijgestaan door zijn vinnige maîtresse besluit Richard - zogenaamd komisch - Harold later terug te bellen aangezien de twee deze sores er eventjes niet bij kunnen hebben. Deze relatief korte scène is tekenend voor het grotere plaatje van deze actiekomedie: wat komisch is, is niet komisch en wat actie bevat, bevat geen actie.
Gezien de voorgaande titels die Amazon Studios (co-)distribueerde (met de nodige missers daargelaten), wekt de Amerikaanse distributeur op zijn minst een bepaalde verwachting op. Namelijk die van een coherent plot of een duidelijk uitgesproken film, aangezien Amazon Studios dit in het verleden liet zien met producties van onder meer Nicolas Winding Refn, Spike Lee en Raoul Peck. Dat The Gringo in een en hetzelfde rijtje staat met bovenstaande namen is verbazingwekkend, want hij is van alles en nog wat en tegelijkertijd niets. De film verslikt zich in zijn eigen in elkaar gefrutselde plot en zet het gebrek aan idee op geen enkele manier recht.
Middelpunt van belangstelling is een legale wietpil die het farmaceutische bedrijf van Richard op de Amerikaanse markt wil brengen. De manipulatieve directeur van het bedrijf houdt de goedgelovige Harold keer op keer aan het lijntje. Richard gebruikt Harold voor eigen gewin en neemt de doorsnee goedzak mee op werkbezoek naar het laboratorium in Mexico waar de productie van de geld oogstende wietpil plaatsvindt. Wanneer Harold erachter komt dat Richard hem op korte termijn wil ontslaan en ook nog eens een affaire heeft met zijn vrouw, is voor Harold het ultieme motief gevonden om roet in Richards eten te gooien.
Op kinderlijke wijze lopen een handjevol verhaallijnen door elkaar heen. Grofweg die van het farmaceutische bedrijf en hun zoektocht naar Harold die in Mexico is blijven steken, de Mexicaanse maffia en een Amerikaans jong stel waarvan het meisje op onbegrijpelijke wijze niet doorheeft dat haar vriend graag op vakantie naar Mexico wil vanwege een drugsdeal. De onderlinge verbindingen van deze verhaallijnen berusten op dom toeval en ongeloofwaardige wendingen. Iedereen komt elkaar steeds maar weer tegen. Harold, die als een rode draad door het plot heen manoeuvreert, wordt telkens door deze en gene van de Mexicaanse straten geplukt en op deze manier over en weer gelummeld van verhaallijn naar verhaallijn.
Deze film test je mate van geloofwaardigheid en welwillendheid om de beoogde zelfspot van de film te accepteren. Net zoals de fragmenten met de bloeddorstige Mexicaanse maffia. Onder leiding van kartelbaas La Pantera Negra, een geboren sadist, heeft de maffia het gemunt op de concurrerende Amerikanen, ook wel denigrerend gringo's genoemd. The Gringo levert echter een net zo denigrerende sneer af met zijn typische Mexicaanse mariachi-muziek en het gebrek aan achtergrondverhaal bij de gewelddadige en gewetenloze Mexicaanse vijand - net zoals talloze Amerikaanse westerns dat doen. Dat is allemaal prima, mits de kijker flexibel genoeg is en zich overal in laat meenemen.
Dit is lang niet altijd het geval. Het grootste hiaat van de film is de beoogde knipoog van de filmmaker die hier en daar voorzichtig wordt gemaakt, maar herhaaldelijk uitblijft. Wat overblijft is loze actieklucht. Door het knip-en-plakscenario, gevuld met moralistische metaforen, enkele pijnlijk ongemakkelijke monologen en prutserige verloopstukjes die het script voortzetten, weet de film nauwelijks welke sfeer hij moet creëren. Zodra er spanning en sensatie is, horen we misplaatste Mexicaanse volksmuziek. En als er ergens een moment van humor zit verscholen, doet generieke spannende muziek slapjes zijn intrede. The Gringo is een filmische herrie waarin alle afzonderlijke elementen haaks op elkaar staan. De film loopt op vrijwel alle fronten totaal uit de maat en is hierdoor amper bij te houden.
