De Schotse Lynne Ramsay schuwt in haar werk de controverse niet. In haar speelfilms roert ze heftige thema's aan als (sociale) armoede, zelfmoord, rouw en de moordlust van een tiener. Ramsay ving dan ook de aandacht van een breed internationaal publiek met het intense drama Let's Talk About Kevin. Voor haar vierde speelfilm dook de filmmakers in de wereld van de kinderprostitutie.
De boekverfilming You Were Never Really Here handelt niet uitsluitend over de uitbuiting van de kinderen in de illegale seksindustrie. Alsof dat nog niet genoeg is, is Ramsay net zo - als het niet meer is - geïnteresseerd in het machtsspel dat erachter schuilgaat. Hoofdpersoon is oorlogsveteraan Joe die in zijn missie om een jong meisje uit de handen van een groep perverselingen te redden een heel netwerk blootlegt van mannen in belangrijke posities.
Joe, een intense rol van Joaquin Phoenix, gaat niet met zachte hand te werk. Het trauma dat hij in de oorlog heeft opgelopen zit hem weliswaar naarstig in de weg, maar helpt hem ook om de klusjes die hij voor een bevriende privédetective opknapt aan te kunnen. Het is zijn innerlijke woede die ervoor zorgt om niet alleen de vermiste dochter van een vooraanstaand politicus op te sporen, maar ook de corruptie eromheen aan te pakken.
Ramsay schuwt het geweld niet. De acties die Joe onderneemt, met name een reddingspoging in een groot labyrint van een huis, zijn grafisch en bruut. Maar het is de Schotse nooit te doen om het geweld zelf. Ze draagt niet de boodschap uit dat het doel altijd maar de middelen heiligt.
Phoenix speelt in een van de beste rollen van zijn loopbaan een personage dat lastig te doorgronden is en ook niet gelijk alle sympathie krijgt toebedeeld. Het blijft de volle speelduur van deze thriller de vraag of hij nu de juiste man voor de klus is. Het is een vraag die hij ook zichzelf stelt. Wat hem exact drijft of wat zijn precieze achtergrond is blijft in nevelen gehuld. Ramsey heeft zich er niet aan gewaagd omdat ze het mysterie rondom de man hoog wil houden, waarbij ze gelijk ook Joes onvoorspelbaarheid in stand houdt.
Minder is meer, vooral als het om uitleg en duiding gaat. Qua beeldtaal haakt Ramsey aan bij de groezelige klassieke thrillers van vakbroeders als Scorsese en De Palma. Er is veel schaduw en duisternis. Daarnaast komt You Were Never Really Here ook niet tot conclusies en laat veel in het midden. De machtige man die zijn dochter zoekt maakt deel uit van het systeem dat hij zelf probeert te bevechten. Het is een persoonlijk belang, noem het zelfs eigenbelang, dat de prioriteiten bepaalt.
Het zijn weinig omlijnde en al zeker geen weloverwogen prioriteiten die in een andere situatie weer heel anders kunnen liggen. Dit is een spannend drama dat niet alleen speelt met dubbele moraliteiten, maar zich ook sterk afzet tegen de kijk van Hollywood op soortgelijke materie. Vergeleken met Ramseys portrettering van een verborgen wereld is de Taken-reeks dan ook louter popcornvoer. Niet voor de zwakke ziel en de speelduur van nog geen negentig minuten voelt aan als een welbestede drie uur.
