Het had de zoveelste zinloze reboot of nostalgietrip kunnen zijn; met Jake Kasdan aan de leiding (Sex Tape, Bad Teacher) verwacht je niet meer dan een clichématig Dwayne Johnson-vehikel met een Jumanji-stickertje erop. Jumanji: Welcome to the Jungle blijkt echter een hartstikke leuke verrassing te zijn. Eentje die zijn getalenteerde cast daadwerkelijk benut, de klassieke lichaamsverwisseling een leuke twist geeft en ondanks de fantastische setting geloofwaardige personages neerzet.
Men gebruikt de eerste minuten voor een korte knipoog naar het bordspel uit de eerste film en bedenkt een vaag excuus om het in een videogame te transformeren. Als dat eenmaal achter de rug is, volgt de introductie van een typisch viertal scholieren: de nerd, de 'jock', het populaire meisje en de einzelgänger die allen mogen nablijven. Samen vinden zij het spel - nu een videogamecartridge in een soort neppe Atari 2600 - en kiezen zij in hun onschuld allemaal een spelpersonage. In plaats van Jumanji-monsters die onze wereld binnendringen, wordt het viertal juist in de wereld van Jumanji gezogen en krijgen ze allemaal het uiterlijk van hun gekozen spelpersonage.
Jumanji: Welcome to the Jungle is in eerste instantie een lichaamsverwisselingsfilm, inclusief de onvermijdelijke grappen over plotse spierpartijen, bierbuiken, voorgevels en nieuwe genitaliën. Gelukkig wordt het concept de gehele film interessant gehouden, mede door de acteerprestaties van de hoofdcast. Zo krijgt Dwayne Johnson het heus voor elkaar zich geloofwaardig te maken als onzeker jochie en Karen Gillan maakt zich de ongemakkelijke lichaamstaal meester van een verlegen meisje. Jack Black weet zelfs angstvallig goed te verkopen dat hij in werkelijkheid een narcistisch meisje is. Alleen Kevin Hart overtuigt wat minder, doordat hij meer zichzelf speelt als het onderdeurtje dat alles tegen zich heeft. Hij is een prima menselijke boksbal voor de humormomentjes, maar zijn personage is vergeleken met de rest behoorlijk oppervlakkig.
De tweede manier waarop de lichaamsverwisseling interessant blijft, is door het slim te combineren met videogameclichés. Alle avatars hebben zwaktes en superkrachten, die meestal totaal niet passen bij de persoonlijkheid van de spelers; het is allemaal wat interessanter gemaakt dan enkel wat gewisselde uiterlijke kenmerken. Bovendien is de gehele speelwereld vrij vernuftig neergezet en een verrassend accurate representatie van videogames. Antagonisten en personages die er puur zijn om het plot uit te leggen hebben expres geen persoonlijkheid omdat zij zogeheten NPC's (non-playable characters) zijn. Er zijn allemaal regeltjes binnen de wereld van Jumanji rondom sterven, levels, cutscenes en 'spawnen' (opnieuw tot leven komen) in een spelwereld, die allemaal best slim ingezet worden in het script.
Het zijn dan ook voornamelijk de scenaristen, onder wie Chris McKenna (Spiderman: Homecoming, The Lego Batman Movie) die deze late vervolgfilm de goede kant op sturen. Zij weten een mooie combinatie te vinden van een sterk gevoel voor humor, personages met ontwikkeling en een interessante fantasiewereld met een goed benutte gimmick. Er vallen zelfs nog wat leuke 'easter eggs' te bespeuren, die je voor de variatie eens niet om de oren vliegen maar daadwerkelijk subtiel zijn, zelfs voor de filmfans die zich het eerste deel nog herinneren.
Vergeleken met het origineel gooit Jumanji: Welcome to the Jungle het op volledig andere thema's. Minder familie en het gevaar van de natuur, meer tienerdrama en het overwinnen van persoonlijke angsten. Toch zijn het niet zozeer de thema's die ervoor zorgen dat de film goed werkt. Het is de overtuigende actie in voornamelijk echte sets en de humor die spontaan overkomt. De slim ingezette gamegimmicks maken het helemaal af, al zal dat misschien meer charme hebben voor gamers dan voor filmfans die nooit een controller hebben aangeraakt. Hoe dan ook is deze nieuwe versie van Jumanji een echte verrassing in een periode met vele luie 'soft reboots' en overbodige nostalgie. Onverwacht leuk geschreven, eigenaardig goed geacteerd en zelfs een beetje hartverwarmend op het eind; zeker een bioscoopbezoekje waard.
