Uit de Britse kinderliteratuur zou je kunnen afleiden dat de Engelsen een zwak hebben voor beren. De populairste beer is natuurlijk Winnie the Pooh, maar eveneens zeer bekend zijn Rupert, SuperTed en Baloo uit Kiplings The Jungle Book.
De Britten hebben een speciaal plekje in hun hart voor het beertje Paddington met zijn kenmerkende rode hoed, blauwe jas en - door de commercie toegevoegde - rode regenlaarsjes. Het was dan ook een flinke gok om Paddington als live-actionfilm uit te brengen. Het resultaat mocht er zijn en Michael Bond, de geestelijk vader van het overbeleefde maar klunzige beertje, kon er zijn goedkeuring aan verlenen.
Bond overleed tragisch genoeg een dag voordat de laatste opnames van het tweede deel van de Paddington-reeks erop zaten. Maar hij kan tevreden naar beneden kijken. Waar het eerste deel nog draaide over het belanden van de beer vanuit de jungle van Peru in het door hem geliefde Londen en het vinden van zijn plekje, maakt Paddington nu volledig deel uit van het mensengezin Brown.
Paddington tovert bij iedereen in zijn buurt een glimlach op het gezicht. Zijn grootste droom is het vinden van een cadeau waar zijn tante Lucy, die ver weg in Zuid-Amerika woont, intens gelukkig van wordt. Omdat ze eveneens droomt van een tripje naar de Britse hoofdstad heeft Paddington zijn berenogen laten vallen op een uniek antiek pop-upboek over Londen. Hij begint aan een serie baantjes om het geld bij elkaar te sprokkelen.
Dit vervolg van de avonturen van Paddington deelt de charme van de voorganger. Je komt tot de conclusie dat alleen de Britten erin slagen om zo veel humor, gemoedelijkheid en warmte in een verhaal samen te brengen. Het is dan ook godsonmogelijk om ook maar iets op deze kinderboekverfilming, die zich wederom bedient van een origineel verhaal, tegen te hebben.
Terugkerend regisseur Paul King weet met zijn medeschrijver een goede mix van avontuur, spanning slapstickhumor en gezelligheid te creëren. Zelfs bij extreme ontwikkelingen, zoals Paddington die achter de tralies belandt, weet het beertje iedereen omver te blazen met zijn positieve uitstraling en hulpvaardigheid. Hij blijft altijd uiterst beleefd, maar het wordt nooit irritant of overdreven klef.
Voor het gezonde tegenwicht is na Nicole Kidman in het eerste deel dit keer Hugh Grant aangetrokken. Hij speelt een zelfingenomen, maar uitgeblust acteur die ook zijn zinnen op het oude boek heeft gezet en er niet voor terugdeinst om een lieverd als Paddington het leven zuur te maken. De klasse waarmee Paddington het allemaal met lede ogen toeziet en ondergaat doet de sympathie voor hem alleen maar toenemen.
Het blijft bovendien een briljante gimmick dat niemand er gewag van maakt dat het toch best uitzonderlijk is dat er een sprekende, aangeklede en stuntelige beer in hun midden vertoeft. Dit is wederom een familiefilm in de werkelijke betekenis van het woord: gezinsleden van allerlei leeftijden zullen zich erbij vermaken. In Groot-Brittannië is de sinaasappelmarmelade, het favoriete voedsel van Paddington, intussen nog steeds niet aan te slepen. Er zijn plannen voor een derde film en zelfs voor een televisieserie.
