Eindelijk is het zover, de Justice League op het witte doek. Het had in 2009 al gekund, toch werd George Millers dure blockbuster op het laatste moment geannuleerd. Nu de concurrentie tussen Marvel en DC op volle toeren draait mogen we dan toch de versie van Zack Snyder verwelkomen. Of is het toch meer Joss Whedons Justice League?
Of het nu de corrigerende hand is van last-minute scenarist Joss Whedon, of een reactie op de ontvangst van het warrige Batman v Superman, Justice League heeft veel weg van The Avengers. Niet alleen de toon en de humor springen over, ook de verhaalstructuur is bekend: korte introducties van alle teamleden, de zoektocht van slechterik Steppenwolf naar de MacGuffins van de week, en zelfs de manier waarop het team tegen zichzelf vecht. Of neem de entree van Steppenwolf, die als ondergeschikte van Darkseid teleporteert naar de aarde dankzij een magische kubus, en deze in handen probeert te krijgen terwijl soldaten hem tegenhouden in een tunnel met blokkades. Het is niet per se afgekeken, de zogeheten Motherboxes komen wel degelijk uit de originele verhalen, maar men speelt duidelijk op safe met de opzet van Justice League. Hij mist daardoor de impact, vernieuwing en eigen identiteit die The Avengers had.
Het blijkt wel een succesvolle formule, die zorgt voor een aanzienlijke verbetering ten opzichte van het overambitieuze Batman v Superman. Waar die duistere voorganger allerlei subplots, thema's en stripverhalen in een blender gooide en hoopte op een vorm van coherentie, hebben Snyder (en Whedon) voor het vervolg een duidelijk thema te pakken. De film opent met de betekenis van Supermans embleem, het symbool voor hoop. Ditmaal treft het geen leuke oneliner, maar de kern van de film. Werkelijk elk personage en ieder subplot draait om hoop: Flash' relatie met zijn vader, Cyborgs resurrectie, Batmans en Wonder Womans worsteling met hun verleden en Aquamans brommerige en eenzame zoektocht naar meer. De toon is daarmee consistenter dan ooit in het DCEU, ondanks de gedeelde regie tussen Snyder en Whedon.
Steppenwolf mag zich aansluiten achteraan de lange rij van oninteressante slechteriken. Zijn achtergrond als de secondant van Darkseid en zijn rol als militair leider van de planeet Apokolips worden nauwelijks uitgelegd. Er valt bovendien geen sprankeltje charisma of persoonlijkheid te bespeuren. Justice League levert ook wat puntjes in door een algemeen gebrek aan opbouw. Cyborg, Flash en Aquaman hebben geen van allen kunnen profiteren van een solofilm en moeten het doen met enkele scènes voor hun karakterontwikkeling. Het lijkt er wel op dat Joss Whedon de hand heeft gehad in enkele essentiële oneliners. Ze zorgen voor net genoeg humor en een hint naar een karakterboog om een idee te geven van de personages. Hoe goed geschreven zo'n korte scène ook kan zijn, twee uur is toch te weinig om een band te ontwikkelen met zoveel nieuwe personages. Je merkt dat een en ander wordt afgeraffeld.
Het mooiste aan Justice League - voor de fans ¬- is dat de vijfde DCEU-film eindelijk grip heeft op het bronmateriaal. De interactie tussen alle helden komt overtuigend en sterk over. Hier en daar glipt er iets te veel van een acteurs eigen persoonlijkheid doorheen zoals bij Jason Momoa's Aquaman, maar toch heeft ook hij hier en daar een authentiek momentje. Bovendien zijn enkele actiemomenten, de meeste op het conto van The Flash, echt genieten geblazen voor DC-fans.
Afgezet tegen de andere superheldenfilms dit jaar is Justice League te veilig om de concurrentie aan te gaan. Justice league voelt meer aan als een rectificatie, voornamelijk door de optimistische en heldhaftige toon in de laatste paar shots, die ietwat botsen met Man of Steel en Batman v Superman. Grotendeels heeft het gewerkt: Justice League is niet zozeer het derde deel in Snyders trilogie, maar eerder een hoopvolle doorstart voor het DCEU.
