Hoe ga je om met ouders die ondanks hun intelligentie, liefde en allerbeste intenties jouw leven alsmaar een hel maken? The Glass Castle heeft geen perfect antwoord. Toch proberen de filmmakers deze complexe emoties een plek te geven door de duistere roman van Jeannette Walls om te toveren tot een soort charmant drama. Het resulteert in een bijzonder verhaal vol dromerige ouders, mishandelde kinderen en een complexe familieband die wisselt tussen vrolijk en verschrikkelijk. Ondanks sterke thema's, mooie scènes en sterk acteerwerk - voornamelijk van Woody Harrelson - ontpopt The Glass Castle zich nooit tot een overdonderende film.
Een opgetutte, oudere versie van Jeannette spot vanuit een taxi haar vader Rex, zwervend op de straten van New York. Ze blikt terug op een avontuurlijk leven: een familie die van het land leeft, haar vader die hen lesgeeft onder de sterrenhemel en die droomt over het bouwen van hun eigen paleisje gemaakt van glas en zonnepanelen. Ze hekelen kapitalisme, het schoolsysteem en de beschaving in zijn algemeenheid. Het begint allemaal lieflijk, maar gaandeweg glippen steeds meer destructieve elementen binnen. Een jonge Jeannette brandt zich aan een gasstel nadat haar moeder weigert een paar hotdogs voor haar op te warmen. In plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor de enorme brandwond die het meisje nu draagt, probeert Rex haar wijs te maken dat Jeannette 'fire in her belly' heeft en bijzonder is.
In de kern draait The Glass Castle om een verstoorde vader-dochterrelatie en verantwoordelijkheid. Dat werkt het best wanneer de film personages neerzet als grijs, met goede intenties maar onbedoelde consequenties. Wanneer Rex haar dochter in een dronken bui vertelt dat hij alles voor haar zal doen, vraagt de nauwelijks volwassen Jeannette voorzichtig of hij kan stoppen met drinken. Woody Harrelson verkoopt prachtig de reactie van een eerlijke maar gekwelde vader, die zich bewust is van zijn onverantwoordelijke gedrag. Ondanks zulke mooie scènes probeert de film er een gekunsteld suikerlaagje overheen te leggen, om - net als Rex zelf - iets verschrikkelijks goed te praten. Enkele essentiële dramatische momenten uit het boek worden hiervoor overgeslagen, om de optimistische toon in de conclusie niet te besmeuren. Cretton probeert ons te verleiden om de avontuurlijke en passievolle Rex, ondanks alles, te zien als iemand die het hart op de goede plaats heeft. De mooiste momenten uit de film zijn echter veel subtieler en bevragen of dat wel uitmaakt.
Een ander obstakel voor de film is dat Rex niet de hoofdpersoon is, terwijl dat bijna zo voelt. Hij krijgt genoeg schermtijd en de film verzet bergen om zijn personage te verkopen. Maar zijn achtergrondverhaal kent te weinig diepgang om hem als kernpersonage neer te zetten. De daadwerkelijke held Jeannette komt ondertussen over als een passieve protagonist of een passagier in het leven van haar vader (al is dat ver van de waarheid). Dit komt enerzijds doordat de film vastzit aan gebeurtenissen van het boek en soms onhandig wisselt tussen tijdlijnen. Het helpt niet dat Brie Larson de oudere Jeannette emotioneel afgesloten moet spelen. Behalve een woede-uitbarsting en wat subtiele momenten krijgt ze te weinig kansen om het personage echt te ontwikkelen. De jongere Jeannette krijgt iets meer de ruimte en is best aandoenlijk, zeker op de momenten dat haar liefde voor haar vader het wint van de erbarmelijke omstandigheden waarin ze leeft. Toch duurt het erg lang voordat Jeannette het plot voortdrijft en focust de film te lang op Rex en zijn pogingen zijn realiteit aan zijn dochter te verkopen.
The Glass Castle stelt uiteindelijk de vraag of Rex vergeven moet worden. De fout die de film maakt is antwoord geven. De climax voelt geforceerd optimistisch, terwijl het juist sterk zou zijn geweest om het publiek zelf te laten beslissen of hij een monster is of een gevallen engel. Voor de juiste filmkijker met een bepaald referentiekader kan The Glass Castle een imponerende film zijn. Helaas is het voor de gemiddelde kijker een problematische verfilming, die worstelt met de juiste toon, moraal en hoofdpersoon. Het eindigt als een fascinerend verhaal over verantwoordelijkheid, misbruik en liefde, maar dat zal niet bij iedereen zo overkomen.
