Wat is prettiger dan een regelmatig bekritiseerd acteur steeds verder te zien breken met zijn imago? Robert Pattinson verwierf zijn bekendheid als glittervampier in de door velen verguisde Twilight-reeks, wat hem al snel de status van een wat houterig acterend tieneridool opleverde. Sinds die serie aan een einde gekomen, is de eenendertigjarige Brit ver uit de buurt gebleven van de blockbusterwereld en werkte hij samen met meer artistiek verantwoorde regisseurs als David Cronenberg, Werner Herzog en onze eigen Anton Corbijn. Tot dusver prima projecten om zijn cv weer wat mee op te poetsen, maar het is zijn weergaloze optreden als gewetenloze bankovervaller Connie Nikas in het kleinschalige, maar originele misdaaddrama Good Time waarmee Pattinson zich pas écht definitief op de radar van de serieuze filmliefhebber speelt.
In Good Time maken we kennis met Connie en zijn verstandelijk beperkte broer Nick. Laatstgenoemde is doodongelukkig met de verplichte therapie die hij moet volgen, waarop Connie besluit een bank te overvallen om zijn broer te kunnen verhuizen naar een afgelegen locatie buiten de grote stad. Om de klus te kunnen klaren heeft hij echter wel de hulp van zijn broertje nodig. Met zo'n plan is het natuurlijk vragen om problemen, en als alles eenmaal onvermijdelijk in het honderd loopt, belandt Nick als flink gehavende gedupeerde in de cel. Zijn nieuwe onderkomen blijkt echter een tikkende tijdbom met medebewoners die een stuk minder begrip hebben voor zijn beperking. Connie probeert zijn fout koste wat kost te verhelpen en zijn broer uit de gevangenis te helpen, maar komt nog zo'n tienduizend dollar tekort om de borgtocht te kunnen betalen. Wat volgt is een lange nacht om de rest van het bedrag bij elkaar te sprokkelen.
Pas na deze zinderende eerste akte van, pak 'm beet, een minuut of twintig, verschijnen de openingscredits in beeld. Dat moment is goed uitgekozen, want om na dit uitgangspunt verder nog iets over het verdere verloop van de film los te laten zou uitermate zonde zijn. Hoewel een dergelijke thriller over een mislukte bankoverval namelijk als redelijk bekende kost klinkt, is deze dat dankzij de originele uitvoering en regiekeuzes allerminst. Niet alleen blijft het niveau van spanning bijna de gehele rest van de speelduur torenhoog, ook het plot neemt in Good Time telkens net een andere wending dan je zou verwachten. En die onvoorspelbaarheid is in een film als deze misschien wel de grootste troef van de Safdie-broers.
De grote onvoorspelbaarheid hangt voornamelijk samen met het gegeven dat de personages zichzelf steeds verder in de nesten blijven werken door hun eigen foute keuzes. Dit maakt het personage Connie zo intrigerend. Buiten zijn volharding om zijn broer uit de gevangenis te helpen is hij namelijk op vrijwel geen enkele sympathieke of relativerende eigenschap te betrappen. Hij is een onberekenbare protagonist, die zich continu in flink onethische bochten moet wringen om zich uit een steeds benarder wordende positie te werken. Pattinson speelt hem voortreffelijk, met een zekere mix van vastberadenheid en manie, waarbij hij niet bang is om de kijker flink van zich te vervreemden. Een even groot compliment gaat uit naar Ben Safdie, de helft van het regisseursduo die tegelijkertijd de rol van broer Nick op zich neemt. Niet alleen is hij overtuigend in het spelen van zijn handicap, maar tegelijkertijd slaagt hij in de niet eenvoudige opgave om een personage dat zich maar beperkt uit kan drukken van een complexere emotionele gelaagdheid te voorzien.
Als strak geregisseerde misdaadthriller rondom een moreel bedenkelijke antiheld past Good Time naadloos in het rijtje met andere recente publieksfavorieten als Drive en Nightcrawler. De Safdie-broers hebben dan ook alles in huis om hun doorbraakfilm uit te laten groeien tot de onverwachtse culthit van het jaar: een onconventioneel verhaalverloop, een gedreven cast en een aantal controversiële scènes, maar bovenal - hij is nagelbijtend spannend. Daarbij mogen ook het indringende camerawerk waarbij de acteurs voortdurend dicht op de huid worden gezeten, en de pulserende elektronische soundtrack van producer Oneohtrix Point Never niet onbenoemd blijven. Blijf in elk geval nog even zitten tijdens de eindscène waarbij de credits al over het beeld rollen (voorzien van een melancholische bijdrage van Iggy Pop in volledige Leonard Cohen-modus), die de kijker nog even laat reflecteren over de consequenties van alles wat zich voltrok.
