Zelfs degenen die niet bekend zijn met het oeuvre van Ric Roman Waugh zullen reeds bij de opening van Shotcaller aanvoelen dat er nare dingen staan te gebeuren. Met nerveus trillende close-ups en zenuwachtig vioolgestrijk bereidt de regisseur je alvast voor op het schrijnende verhaal dat volgt. In grote lijnen herhaalt Waugh hetzelfde riedeltje als in zijn eerdere films. Een betrouwbare en normale familieman belandt onverwachts aan de verkeerde kant van de wet. Daar moet deze 'softie' opeens zijn mannetje leren te staan tussen de geharde criminelen. Geen bijster vernieuwend concept dus, maar dankzij de duistere toon en een prima rolbezetting desondanks een fijne actiethriller
In uitvoering doet Shot Caller vooral denken aan een kruising tussen Felon en Snitch. De pechvogel van de dag is Jacob, alias Money. Op het moment van introductie oogt hij als een geboren gangster - onder de tatoeages van de beruchte Arian Brotherhood - die net uit de gevangenis wordt vrijgelaten. Een kijkje in zijn verleden toont al snel dat Jacob voor zijn gevangenschap als gelukkig getrouwde Wall Street zakenman allesbehalve angstaanjagend was.
Waugh splitst het verhaal kundig op tussen het heden, waarin Money een missie moet volbrengen voor de Arian Brotherhood, en het verleden. Lange tijd slokken de flashbacks het gros van de aandacht op om de nieuwsgierigheid te stillen naar hoe deze extreme metamorfose tot stand is gekomen. Het helpt dat Deen Nikolaj Coster-Waldau - natuurlijk vooral bekend als Jaime Lannister uit Game of Thrones - als hoofdpersoon prima een film blijkt te kunnen dragen. Hij weet zowel de gegoede carrièreman als de geharde gangster geloofwaardig te belichamen. Ook Coster-Waldau kan echter niet voorkomen dat de film wat inzakt op het moment dat de vertelling van de voorgeschiedenis die van het heden bijhaalt. Het is te danken aan de donkere en cynische toon dat de aandacht vanaf dat moment niet geheel verloren gaat.
"This place forces us to become a warrior or a victim", hoort Jacob aan het begin van zijn gevangenschap. In eerste instantie een gemakkelijke keuze. Zoals altijd ligt de werkelijkheid een stuk genuanceerder dan de opmerking doet vermoeden. Shot Caller is het sterkst in de momenten waarin de film toont dat de zogenaamde 'warriors' op hun eigen manier ook slachtoffer zijn. Hoewel Waugh thematisch niets nieuws onder de zon brengt, is deze kritische toon een welkome toevoeging in zijn werk. In tegenstelling tot de - niet bijster geloofwaardige - goede afloop van bijvoorbeeld Snitch, doet het verloop van Shot Caller tevens dienst als kritiek richting het penitentiaire systeem: zelfs als je wint, kun je nog steeds verliezen.
