John Lennon zong het al eens: "Life is what happens to you when you're busy making other plans". Deze wijsheid vat The Big Sick feilloos samen. Stand-upkomiek Kumail Nanjiani was bezig met plannen maken. Hij stond op het punt om door te breken en had ook nog eens een leuke vrouw leren kennen. En toen sloeg het noodlot toe.
De van oorsprong Pakistaanse grappenmaker vertelt in het autobiografische feelgooddrama zijn levensverhaal, met her en der wat kleine aanpassingen. Hij speelt dan ook zichzelf. Kumail heeft een club hechte vrienden om zich heen met wie hij niet alleen samenwoont maar ook optreedt. Na afloop van een show heeft hij altijd wel aanspraak in de kroeg. En zo ontmoet hij de ontwapenende Emily.
Echt veel kans om op te bloeien krijgt hun relatie, die begint als een eenmalig avontuurtje, niet. Juist als het allemaal de goede kant op lijkt te gaan, komen de moeilijkheden om de hoek kijken. Kumails familie, die gelooft in uithuwelijking, heeft elk weekend wel een potentiële aanstaande op de stoep staan. Maar alsof misverstanden en miscommunicatie nog niet complex genoeg zijn slaat ook nog eens het noodlot toe.
Zonder nu in al te veel detail te vervallen: de titel laat zich wel enigszins raden met welk dilemma Kumail geconfronteerd wordt. De kwestie in de heel fijn geschreven en naturel geacteerde derde speelfilm van Michael Showalter is hoe ver je verantwoordelijkheid reikt als een relatie eigenlijk al ten dode op lijkt te zijn geschreven. Hoe groot zijn de opofferingen die je wil maken als de toekomst uitzichtloos is?
The Big Sick verschiet na ongeveer een derde van de speeltijd drastisch van kleur. Wat begint als een zoet liefdesverhaal met de nodige horten en stoten verandert in ingewikkelde materie. Hierbij moet Kumail ook nog eens zien om te gaan met Emily's ouders, onder wie een weergaloze Holly Hunter, die hij nog nooit ontmoet heeft en hem op afstand houden.
Showalter laat je klakkeloos omgaan met de verandering van toon. Dit krijgt hij voor elkaar omdat hij zijn voornaamste personages goed in de grondverf heeft gezet en de nieuwe personages die hij gaandeweg introduceert met voldoende onvoorspelbaarheid en sympathie omlijst.
Als de The Big Sick enkel een komedie was geweest over moeilijkheden en tegenslagen, een beetje in de toon van Judd Apatow, dan was twee uur speeltijd echt te veel van het goede geweest. Maar Showalter heeft door de goede balans van drama en lichtere momenten geen enkele moeite om zijn publiek zo lang bij de les te houden.
De echte Kumail, die medeverantwoordelijk was voor het scenario, heeft zijn eigen ervaringen met deze zeer geslaagde speelfilm niet alleen van zich afgeschreven, maar weet er ook met gepaste afstand en zelfreflectie op terug te kijken. Zijn dialogen en subtiele kwinkslagen zijn een schot in de roos, de casting van Zoe Kazan als zijn directe tegenspeelster een meesterzet.
