Howard Wakefield is een advocaat die in een buitenwijk van New York woont en er een zware werkdag op heeft zitten. Tot overmaat van ramp wordt hij in de metrorit terug geconfronteerd met een stroomstoring waarin de cynicus oververmoeid ook nog een stuk in de duisternis kan lopen. Bij thuiskomst betrapt hij een wasbeer die de trap van zijn garage oprent. Wakefield volgt het beest en dan komt hij tot het besef dat hij vanuit het raam het hele leven van zijn gezin kan observeren.
Het Amerikaanse drama Wakefield met in de hoofdrol een glansrijke Bryan Cranston, is een minutieuze exploratie van voyeurisme in de huiselijke kring. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Hitchcocks Rear Window, dat zich van een thrillerelement bedient, draait Robin Swicords tweede speelfilm om het ontleden van familiebanden. Hoe gelukkig Wakefields huwelijk voor de buitenstaander ook oogt, er zitten behoorlijk wat barstjes in en vanuit de garageruimte kan de advocaat dit feilloos ontleden.
Wakefields observaties blijken naast tamelijk amusant ook uiterst confronterend. Hij laakt de vaste routine, al is het maar dat zijn tweelingdochters elke ochtend hun lunchpakketjes vergeten. Maar Swicord duikt ook in de gang van zaken van het huwelijk en hoe deze tot stand kwam. Wakefields veel jongere vrouw heeft hij met een slim trucje van zijn beste vriend afgetroggeld, maar het heeft hem altijd onzeker gemaakt. Vooral als ze aandacht heeft van andere mannen. En dan is er nog die bemoeizuchtig schoonmoeder.
Het amusement zit hem in de slinkse wijze waarop de advocaat onder de radar probeert te blijven. Hij presteert het om maanden weg maar ook in de buurt te blijven, maar dit stuit op allerlei praktische problemen, want wat als iemand een kijkje in de garage wil nemen? Gelukkig hoeft Swicord hier niet al te veel en vaak op te varen, want ze richt haar aandacht vooral ook op de psyche van haar hoofdpersoon. Beleeft hij een inzinking of midlifecrisis? Is dit niet gewoon een extreme vorm van retro- en introspectie?
Cranston steelt de show met een personage dat uiteindelijk complexer is dan hij op het eerste oog lijkt. Wakefield is een man die de balans opmaakt, maar hierbij behoorlijk rigoureus te werk gaat. Het verwijt dat je hem hierbij kan maken is dat hij te weinig oog heeft voor de onzekerheid waarin hij zijn gezin brengt. Zo onuitstaanbaar en vreselijk is zijn vrouw nou ook weer niet. Dit maakt het personage niet op alle vlakken altijd even sympathiek.
De spanning zit hem in het feit dat het steeds lastiger wordt voor Wakefield om de draad van zijn oude leven weer op te pakken. Voordat deze beslissing valt mogen we ruim honderd minuten lang getuige zijn van een man die op wel zeer ongekende wijze zijn getrouwde leven aan zich voorbij ziet gaan.
