Wish Upon koppelt de eeuwenoude leus 'be careful what you wish for' aan een omineuze muziekdoos die je zeven wensen geeft. Het tokkelende apparaatje doet stiekem denken aan het wonderlijke apparaat uit Cronos met het bloedrode interieur en de mysterieuze radertjes. Het roept Death Note-achtige taferelen op met oosterse demonen en scholieren die dood gewenst worden. Regisseur Leonetti (Annabelle) kan misschien inspiratie jatten als de beste, bioscoopbezoeker de stuipen op het lijf jagen heeft hij wat moeite mee.
Verbazingwekkend genoeg heeft Wish Upon in Nederland een 16-jaar-en-ouder-stickertje gekregen. Toegegeven, er is een aardig opgebouwde scene met een voedselrestenvermaler waardoor je eventjes je gezicht vertrekt. Helaas wordt elk 'spannend' moment direct verpest met een bijna knappe anticlimax. Geen glorieuze bloedfonteinen of psychologisch gegruwel, maar acteurs die zich dood veinzen in ongemakkelijke poses. Ook wanneer Leonetti de immer populaire jumpscare uit zijn wapenarsenaal tovert, wordt er allerlei potentie verbrast. Wanneer er een huisdier overleden is, richt hij de camera maar al te graag op ratten die magisch het beeld in komen vallen. Hij negeert bijna het gruwelijke beeld van een overleden dierenmaatje en daarmee ook alle emotionele impact. Door vrijwel elke scene te beroven van een essentieel naargeestig element, komt het geheel over als een soort horrorfilm voor twaalfjarigen. Die notabene de bioscoopzaal niet mogen betreden.
Wish Upon gaat duidelijk voor een duister sprookje, waarvan alle elementen aanwezig zijn. Een naïef meisje met allerlei school-en familieproblemen, gekoppeld met een moordlustig muziekdoosje dat maar al te graag voor haar aan de slag gaat. Zoals het een horrorfilm met een goede gimmick betaamt, heeft het doosje ook specifieke regels die gerespecteerd moeten worden. Clare negeert echter de Chinese tekens op het apparaat en wenst al haar problemen weg zonder er erg in te hebben. Nu is het de bedoeling dat Clare een duur lesje in consequenties krijgt, probeert haar fouten te corrigeren en dat de boel eindigt in een grimmig maar poëtisch einde. Helaas blijkt Clare zo onsympathiek, passief en eendimensionaal dat deze potentie nooit wordt waargemaakt.
Het scenario gaat namelijk erg slecht om met Clare als hoofdpersoon en maakt haar moeilijk inleefbaar. Ook al is zij degene die alle wensen maakt, stuwt ze zelden echt het achterliggende verhaal voort. Meestal overkomt alles haar maar, maken andere personages keuzes voor haar en kent ze nul karaktergroei. Men wil aan ons verkopen dat ze een gekweld meisje is, dat verwikkeld raakt in een alsmaar escalerende situatie en daarbij psychologisch aftakelt, maar ze is uiteindelijk niet meer dan een egoïstisch tutje. Wat misschien prima zou zijn als het meer een slasherfilm was die haar onverantwoordelijke gedrag gruwelijk afstraft. De film probeert haar daarentegen juist te portretteren als een soort onbedoelde heldin. Ondanks het feit dat al haar acties volledig zelfzuchtig zijn en je stiekem zit te hopen dat ze zo gauw mogelijk het loodje legt.
Als duister sprookje heeft Wish Upon zijn verhaal en personages niet op orde en als bloederige gruwelfilm is het allemaal veel te vriendelijk. Voor een stel verveelde tieners is Wish Upon mogelijk een prima manier om anderhalf uur te vullen. Voor volwassenen die de bioscoop bezoeken is het echter een saaie bedoening, zonder gore, angst, interessante personages of enige vorm van sfeer. Gooi hier nog flauwe jumpscares, onzinnige subplots en een gebrek aan originaliteit bij, en Wish Upon eindigt als een dertien-in-een-dozijn-horrorfilm.
