De televisie van de jaren tachtig van de vorige eeuw werd gedomineerd door Miami Vice, maar het decennium erop kende een wereldwijd succes voor Baywatch met ruim een miljard kijkers. Niet alleen stond de serie over strandwachten en hun heldhaftige reddingspogingen en soapie beslommeringen garant voor de iconische beelden van Pamela Anderson die in rood badpak en eeuwigdurende slow motion door de branding rende, het zorgde ook voor een herleving van de loopbaan van David Hasselhoff. The Hoff zag bijna Abraham toen hij het tien seizoenen volhield zijn buik in te houden aan het strand.
De huidige trend dicteert dat televisieseries van weleer dienen te herrijzen als bioscoopfilm. Veelal vergane glorie, of bijzonder weinig links met het origineel zijn dan meestal het resultaat. Dat mag ook gezegd worden van Seth Gordons strandavontuur dat veel te lollig wordt ingezet en zich haast net zo goed ergens anders dan aan het strand had kunnen afspelen. Vreemd is ook dat er een geheel nieuwe cast is aangetrokken die bekende namen van personages hebben aangehouden, zoals Hasselhoffs Mitch Buchannon die nu door Dwayne Johnson wordt vertolkt, Zac Efron die Matt Brody neerzet en Kelly Rohrbach die het personage van Pamela Anderson nog eens dunnetjes overdoet.
Het is een vreemde gewaarwording en bovendien onbegrijpelijk waarom Gordon en de zijnen niet gewoon een complete reboot met nieuwe personages zijn opgestart. Wellicht zijn de namen van de personages enkel en alleen vastgehouden zodat er een surrealistische ontmoeting tussen Johnsons Buchannon en Hasselhoffs versie in een cameo kon worden gerealiseerd. Het verhaaltje heeft in aanzet al net zo weinig om het lijf als de schaars geklede levensredders. Buchannon leidt de boel en zoekt elk jaar naar nieuwe strandwachten. Dit jaar hebben de kandidaten geluk want er zijn maar liefst drie nieuwe collega's nodig.
In een afgeraffelde fysieke exercitie valt de keuze op drie personages die net iets te uitdrukkelijk waren geïntroduceerd. Naast het wat grijze muisje Summer Quinn mogen ook de voormalig Olympisch zwemkampioen Matt en de sullige Ronnie Greenbaum aantreden. Deze laatste heeft nou niet bepaald een strandlijf en fungeert als de clown. Dat het een behoorlijk smakeloze toestand dreigt te worden in het Baywatch anno 2017 blijkt als deze Ronnie bij het zien van de wulpse CJ het bloed naar de verkeerde delen van zijn lichaam ziet stromen en met zijn gezwollen zaakje vast komt te zitten tussen de latten van een strandstoel.
Inderdaad, dat is het niveau dat Gordons schrijvers voor ons in petto hebben, al is het meest gênante moment een scène waarin een mortuarium, een scrotum en Zac Efron met elkaar worden gecombineerd. Als vehikel voor deze puberale humor is een plot opgetuigd over succesvolle zakenvrouw Victoria Leeds die alle aanwezige strandtenten probeert in te lijven, hierbij politici omkoopt en in drugs dealt. Wat volgt heeft teleurstellend weinig met Baywatch te maken, want in plaats van het redden van mensen uit de kaken van haaien of draaikolken besluiten Buchannon en zijn team politieagent te gaan spelen.
De plaatselijke hoofdagent stipt het zelf ook nog maar weer eens aan: strandwachten zijn geen dienders. De makers van deze inspiratiearme ongein hebben dus zelf kennelijk ook ingezien dat de missie van Buchannon slaat als een tang op een varken. Er worden luxe en hippe feesten afgelopen, vermommingen aangemeten en vooral veel gehint naar de boybandlook van een schrikbarend afgetrainde Efron. Wellicht zijn zijn extreem lage vetpercentage en extreem hoge aantal buikspieren nog wel het meest opzienbarende en noemenswaardige aspect van Baywatch en dat is geen prettige constatering.
De waterrijke omgeving en spannende actiescènes die de televisieserie bepaalden, zijn hier gedegradeerd tot bijzaken en dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest. Gordon is in zijn pogingen zo veel mogelijk hokjes aan te vinken de essentie van Baywatch uit het oog verloren. Toegegeven, de schaarse achtervolgingen zijn best de moeite waard, maar dienen enkel als verbindingsmiddel tussen ongein en onzin. Deze bioscoopversie probeert vooral te lokken met het succes dat aan de titel kleeft, maar voelt aan als een oneindige aaneenschakeling van gemiste kansen en verkeerde beslissingen. Een vervolg is een kwestie van tijd, maar dat is een vooruitzicht waar je niet te veel aan wil denken.
