Mike Mills maakte indruk met zijn film Beginners, maar verdween na het succes daarvan van het filmtoneel. Nu zes jaar later is hij terug met een nieuwe film waarin opnieuw familie centraal staat.
Dorothea woont in de jaren zeventig samen met haar tienerzoon Jamie in de suburbs van Santa Barbara. De vader van Jamie is buiten beeld maar Dorothea krijgt hulp in de opvoeding van twee huurders, klusjesman William en kunstenares Abbie. Daarnaast is de seksueel losbandige tiener Julie vast onderdeel van het huishouden. Dorothea hoopt dat ze samen ervoor kunnen zorgen dat Jamie opgroeit tot een goede jongeman met de juiste normen en waarden. Maar de groepsdynamiek leidt juist tot situaties die haar plan in de war lijken te schoppen.
Mooi aan 20th Century Women is dat alle personages worden uitgediept door voice-overs die elkaar afwisselen. Hierdoor kom je te weten wat ze beweegt en wat hun bagage is. Mills gebruikte voor het scenario autobiografische elementen van zijn eigen jeugd, wat vast en zeker heeft bijgedragen aan de authenticiteit. De film zit vol mooie momenten, die je raken omdat ze herkenbaar zijn zoals de ruzies tussen een puberende zoon en zijn moeder, de manier waarop mensen omgaan met teleurstellingen, evenals verliefdheden en zorgen die horen bij de tienertijd. Mills weet deze prachtig weer te geven in een nostalgisch jasje, dat wordt benadrukt door de fijne filmmuziek waarin een originele elektronische soundtrack wordt afgewisseld met liedjes uit die tijdsperiode.
Wat eveneens bijdraagt aan de kwaliteit is het samenspel van de cast. Annette Bening heeft een van de beste rollen van haar carrière als Dorothea en vormt met haar genuanceerde spel vol lagen de ruggengraat van de film. Elle Fanning heeft al een geweldig jaar achter de rug met haar rollen in Live by Night en The Neon Demon en laat hierin opnieuw een andere kant van haarzelf zien. Ook nieuwkomer Lucas Jade Zumann maakt indruk en weet zich staande te houden tussen alle sterke vrouwelijke rollen.
20th Century Women heeft ook gebreken. Zo duurt het lang voor het verhaal ergens heen gaat en zelfs dan kabbelt het langzaam voort richting aftiteling. Hierdoor voelt de film halverwege aan als een te lange aflevering van The Wonder Years. Het is allemaal mooi qua aankleding, scenario en acteerwerk maar dat betekent niet dat wat je ziet daadwerkelijk de hele speelduur blijft boeien. Daarvoor had er qua verhaallijn iets meer spanning en vaart in moeten zitten. Het is nu uiteindelijk nogal saai. En dat is erg jammer gezien alle mooie elementen die de film in overvloed bevat.
