Vraag niet waarom, maar mannelijke acteurs gaan doorgaans langer mee dan hun vrouwelijke collega's. Aan hen worden niet zulke belachelijke eisen gesteld om er jong(er) uit te zien. De gemiddelde leeftijd van de drie hoofdrolspelers in de komedie Going In Style is tweeëntachtig. Samen strijden ze voor een goede oude dag. In stijl.
De knarren hebben het op hun oude dag nog best wel zwaar. Grootvader Joe heeft moeite het hoofd boven water te houden als hij van zijn bank krijgt te horen dat zijn huis binnen dertig dagen zal worden verkocht als hij zijn hypotheek niet betaalt en tijdens een bezoekje ook nog eens getuige is van een overval. Zijn vriend en ex-collega Willie ziet zijn dochter en kleindochter, die aan het andere eind van het land wonen, veel te weinig en houdt zijn ernstige nierkwaal verborgen. En Albert tot slot vult zijn dagen met het geven van muzieklessen aan ongetalenteerde studenten en wordt achterna gezeten door één van hun oma's.
Het drietal heeft elkaar leren kennen tijdens het werk in een fabriek maar hebben inmiddels ruimschoots de pensioensgerechtigde leeftijd bereikt. Joe oppert het idee om een bank te overvallen om zo zijn financiële problemen op te lossen. Vooral Albert staat daar niet echt om te springen. Tot overmaat van ramp krijgen ze tijdens een bijeenkomst bij hun voormalig werkgever te horen dat de productie naar Azië wordt verplaatst en de pensioenen stopgezet. Als Joe dan ook nog eens hoort dat diezelfde bank die zijn hypotheekproblemen heeft veroorzaakt op het pensioengeld zit, is de maat vol en besluiten de pensionado's werk te maken van hun criminele plannen.
Going in Style werd geregisseerd door komisch acteur en maker van Garden State, Zach Braff. Hij moet hebben gedacht dat met een cast bestaande uit Michael Caine, Morgan Freeman en Alan Arkin je goud in handen hebt. Dan maakt het eigenlijk niet eens zo gek veel meer uit wat je ze laat doen. De grootste kracht van Braffs speelfilm gaat dan ook schuil in de uitermate komische interacties tussen de bejaarde hoofdrolspelers die elkaar lekker veel verbaal tegengas geven, maar ook heel eensgezind kunnen zijn.
Gelukkig weet scenarist Theodore Melfi, wiens Hidden Figures nu tevens in de bioscopen draait, het sentimentele gehalte tot een minimum te beperken. Hij toont ons mannen die lekker zichzelf zijn, dol op hun familie, maar er niet tot in den treure mee dwepen. Dat Melfi's scenario wat traag op gang komt en tevens uitdooft als een nachtkaars mag de pret niet drukken. Een aantal kleurrijke bijfiguren, onder wie een flink strakgetrokken grootmoeder en een grofgebekte serveerster, kleuren de zaken prettig in. Bijzondere vermelding verdient Christopher Lloyd als demente oude dwaas.
Braffs komedie moet het hebben van de krenten in de pap. Dit zijn vooral de voorbereidingen op de grote misdaad die de drie vrienden treffen. Om hun criminele capaciteiten te testen, besluiten ze de lokale buurtsuper in Brooklyn te bestelen, maar het beroven van een bank is toch wel wat anders dan het jatten van een pak bloem en een doos eieren. De scène zorgt voor het grootste slapstickmoment van deze vermakelijke komedie en slaat het fundament voor wat volgt.
Going in Style is geen enorme hoogvlieger, maar verdient veel sympathie. Uiteraard vanwege het voortreffelijke spel, maar vooral omdat scenarist Melfi een aantal open deuren weigert in te trappen. Hij presenteert ons mannen die wel wat anders te doen hebben dan te klagen over hun broze botten of ouderdomskwaaltjes. De leeftijd van de heren speelt wel degelijk een rol, maar de lach komt niet enkel voort uit het aantal kaarsjes op hun meest recente verjaardagstaart. De vriendschap en het halen van je gram staan centraal en vormen het kloppende hart van een onderhoudende komedie.
