Steven Spielberg heeft nooit een zombiefilm gemaakt. Maar als hij ooit een horrorfilm met rennende zombies zou maken, zou die best eens op Train To Busan kunnen lijken. Want net als Spielbergs films over dinosaurussen en invasies van buitenaardse wezens gaat de film van regisseur Sang-ho Yeon eigenlijk over familiewaarden en een (mentaal) afwezige vader die de liefde voor zijn kinderen herontdekt.
Voordat het zover is, heeft Seok-woo echter nog een lange weg te gaan. Van Seoul naar Busan om precies te zijn. Hij is gescheiden van zijn vrouw. Samen hebben ze één dochter, Soo-an. Soo-an kon op school een zangoptreden niet afmaken, omdat hij afwezig was. Uit schuldgevoel brengt hij haar daarom nu via de trein naar Busan naar haar moeder, om haar niet nog meer te negeren.
Terwijl zij op de trein stappen, is er om hen heen een zombie-epidemie uitgebroken. Natuurlijk springt er vlak voor vertrek één geïnfecteerd iemand op de trein en al gauw moeten hele delen van de trein afgesloten worden om de overlevende passagiers tegen hordes zombies te beschermen. Vrienden en geliefden komen al snel voor de keuze te staan: wat doe je met je vriend, vriendin of familielid als die opeens een zombie is? Lang heb je niet om daarover na te denken, want de zombie kent jou niet meer en wil je opeten. En dit zijn zombies die hard kunnen rennen.
Dat komt pas echt tot zijn recht als de overlevende passagiers op een tussenstation uitstappen, samen met de machinist, in de hoop de autoriteiten te bereiken. De stilte op het verlaten station levert een van de spannendste momenten in de hele film op. Het is de spreekwoordelijke stilte voor de storm. Want dan blijken de autoriteiten machteloos en/of verdwenen, en barst de hel los in de vorm van hordes rennende zombies.
Hier begint Seok-woo's reis naar een betere persoonlijkheid, als hij zelf niet in staat is om zijn dochter of zichzelf te redden en hulp krijgt van een wildvreemde die daardoor herhaaldelijk in levensgevaar komt. Langzamerhand begint Seok-woo ook te leren van de empathie van zijn dochter en door zijn eigen egoïsme heen te breken.
Deze wijze lessen en het naar elkaar toe groeien van familieleden kun je ook verwachten in de Amerikaanse remake die vast een keer gaat komen en dus zomaar door Spielberg zou gemaakt kunnen worden. De spannende scène waarin de groep overlevers via de bagagerekken onopgemerkt langs een groep zombies in de treincoupé probeert te kruipen, zal ook daarin een hoogtepunt worden. Maar Train To Busan is tegelijk ook een echte Koreaanse genrefilm, en dus met een dosis cynisme die je minder vaak in Amerikaanse soortgenoten ziet. Zo zoetsappig als sommige Spielbergfilms wordt Train To Busan nooit en werkelijk iedereen kan dood, wat de dreiging van de zombies extra eng maakt.
