Magallanes is vernoemd naar zijn hoofdpersonage, maar mogelijk was de titel Ayacucho toepasselijker geweest. Want hoewel Harvey Magallanes zonder twijfel de spil is in dit verhaal, draait het vooral om zijn connecties met een handvol mensen, die allemaal voortkomen uit hun gezamenlijke tijd in Ayacucho. Deze Peruaanse stad was in de jaren tachtig de uitvalsbasis van de maoïstische guerrillabeweging Lichtend Pad, die bepaald niet zachtzinnig te werk ging. Dit resulteerde in militair ingrijpen dat er haast net zo grimmig aan toeging, wat de betrokkenen uiteraard niet in de koude kleren is gaan zitten. Aldus komen vele jaren later de zonden uit het verleden naar de oppervlakte drijven, wat zorgt voor een snel escalerende situatie.
De titelfiguur heeft zijn militaire verleden ogenschijnlijk achter zich gelaten, maar als taxichauffeur in Lima wordt hij er nog regelmatig aan herinnerd wanneer hij zijn voormalige kolonel rondrijdt. Dat deze inmiddels behoorlijk seniel is, is eigenlijk een te genadig lot; hij hoeft zich op die manier niets te herinneren van zijn vele misdaden. Ondertussen leidt de man achter het stuur een armzalig bestaan en werkt zijn geheugen nog prima. Toch ziet Magallanes zich pas echt geconfronteerd met zijn verleden wanneer op een dag een vrouw in zijn taxi stapt. Zij herkent hem niet, maar hij haar wel en is er flink door aangeslagen. Ten tijde van Ayacucho was zij namelijk een veertienjarig meisje dat voor de kolonel was ontvoerd om mee te rotzooien. Nadat Magallanes hiervan een compromitterende foto heeft weten te vinden, waagt hij zich aan een riskant plan om de rijke familie van de kolonel af te persen.
Dat plan blijkt vrij goed te zijn uitgedacht, maar de gewiekste zoon van de kolonel is evenmin voor één gat te vangen en schakelt wat doortastend opererende mannen in. Debuterend schrijver-regisseur Salvador del Solar (doorgaans enkel actief als acteur) houdt de spanning er in dit segment goed in, zonder het persoonlijke drama uit het oog te verliezen. De dame in kwestie is weliswaar niet betrokken bij het plan (Magallanes heeft aan de foto voldoende), maar doordat de film haar blijft volgen en haar dagelijkse problematiek laat zien, zal het niet als een verrassing komen dat haar rol in dit verhaal niet eindigt bij de taxirit.
Bewonderenswaardig aan de wijze waarop het verhaal is geconstrueerd, is dat iedereen handelt vanuit informatie die voor hen reeds bekend is. Er wordt dus niet gegoocheld met grootse verrassingen of onthullende flashbacks, noch lopen er personages rond die moeten worden ingelicht zodat de kijker lekker kan meeluisteren naar wat er zich nu eigenlijk precies in Ayacucho heeft afgespeeld. Del Solar heeft voldoende aan het volwassen acteerwerk van een sterke cast om de tussen de regels door vrijgegeven details en de betekenis ervan naar de kijker te communiceren. Vooral bijzonder: de meest aangrijpende scène is degene waarin iemand tekeergaat in een taal die de rest niet verstaat en voor de Nederlandse kijker bewust niet wordt ondertiteld.
