Iggy Pop is een rocklegende. Vanwege de snoeiharde garage rock die hij met The Stooges speelde, vanwege zijn turbulente solocarrière inclusief een periode van samenwerking met David Bowie en vanwege hoe hij op negenenzestigjarige leeftijd nog altijd vol rauwe energie optreedt met ontbloot bovenlijf. De nieuwe documentaire van Jim Jarmusch over The Stooges, waarin Iggy Pop centraal staat, zit vol goede muziek en leuke anekdotes. Maar vergeleken met de baanbrekende chaos van Pop en The Stooges is Gimme Danger toch wel erg conventioneel.
Jarmusch maakte eerder rockdocumentaires en eerder films met Iggy Pop. Jarmusch maakte al eens Year of the Horse, waarin hij een tour van Neil Young & Crazy Horse volgde en de bandleden interviewde. Pop had een kleine bijrol in Dead Man en een glansrol in een segment van Coffee & Cigarettes waarin hij in een restaurant een discussie met Tom Waits heeft. Vandaar dat Pop openhartiger is dan gewoonlijk over zijn verleden tegenover Jarmusch.
Dat levert interessante anekdotes op. Zoals wanneer Pop vertelt over een belangrijke inspiratie voor zijn songteksten: Soupy Sales, een Amerikaanse presentator van vooral kinderprogramma's. Sales vroeg de jonge kijkers van Lunch with Soupy Sales om fanmail te schrijven, maar ze mochten niet meer dan vijfentwintig woorden gebruiken. Het moest simpel blijven voor zowel schrijver als lezer.
Iggy Pop paste datzelfde concept toe op zijn liedjes toen hij begon met teksten schrijven, omdat die simpliciteit past bij de muziek die hij toen met The Stooges ging maken. De combinatie leverde klassieke rocknummers op als 'I Wanna Be Your Dog', waarin het refrein bestaat uit een herhaling van die vijf woorden. Die elementaire directheid was zo'n belangrijke invloed op de punkmuziek van mid tot eind jaren zeventig dat The Stooges tegenwoordig voornamelijk aangeduid worden als 'protopunk'.
Qua rauwheid waren The Stooges hun tijd ver vooruit, en daarom in hun eigen tijdperk niet echt succesvol. Na slechts enkele jaren gingen de bandleden in 1971 alweer uit elkaar omdat succes uitbleef en hun rauwdouwerij en drugsgebruik roofbouw pleegde op de psyche en lichamen van de bandleden. Toch kwamen ze in 1972 weer bij elkaar om nog een album op te nemen, de klassieker Raw Power, maar vooral Iggy Pops aanhoudende heroïneverslaving en onstuimige, onvoorspelbare gedrag dwongen een tweede breuk af in 1973.
Overigens komt Pops leven en muziek van na The Stooges niet tot nauwelijks aan bod, behalve die keren dat hij weer in aanraking komt met de band of samenwerkt met bandleden. Uit Gimme Danger komt via interviews met de betrokkenen, archiefmateriaal en concertbeelden een beeld naar voren van een band die heel kort heel hard los ging en met vernieuwende muziek een tijdlang tegen beter weten in bleef proberen succes te behalen, totdat het feest niet meer door kon gaan en iedereen op was.
Waar de muziek en de band rauw en baanbrekend waren, is de docu echter netjes en gewoontjes. Het verhaal van The Stooges wordt zeer conventioneel verteld met 'talking heads'-interviews, waar oude beelden doorheen zijn gemonteerd, enzovoort. Op zich niets mis mee, maar bij The Stooges was een wat gewaagdere en levendigere stijl toepasselijker geweest. Dat had allicht een enerverender film opgeleverd die meer het onderwerp reflecteerde.
