Hoewel de wegen van Gore Verbinski en de Pirates of the Caribbean-reeks scheidden na At World's End, duurde het nog wat langer voordat de regisseur het over zijn hart kon verkrijgen om afscheid te nemen van Johnny Depp. Pas een decennium - oftewel een geanimeerde kameleon en een indiaan met een dode kraai als hoofddeksel - later, presenteert Verbinski zijn nieuwste werk sans Depp. Dane DeHaan blijkt een waardige nieuwe leading man, in deze visueel interessante mysterie-thriller waarin humor spanning overtroeft.
In A Cure for Wellness reist ambitieuze stockbroker Lockhart naar een kuuroord in de Zwitserse Alpen, waar de directeur van zijn bedrijf verblijft. De opdracht om deze meneer Pembroke terug naar de Verenigde Staten te brengen is echter lastiger dan hij dacht. Niet alleen doet de kliniek verdacht veel denken aan het Hotel California van de Eagles - 'You can check out anytime you like, but you can never leave'-, ook de gezondheidsbehandelingen van dokter Volmer blijken veel te wensen over te laten. Langzaam maar zeker lukt het Lockhart om met de hulp van puzzelfanaat Mrs. Watkins en de mysterieuze Hannah de vreselijke waarheid boven water te krijgen. Maar tegen welke prijs?
A Cure for Wellness kabbelt rustig heen en weer tussen mysteriethriller en horror, welkom omhuld door een humoristisch randje. Verbinski bewees met Pirates of the Carribean dat hij deze combinatie goed beheerst. De toon is minder luchtig dan bij het piratensaga, maar wie zwartgalligheid à la The Cabin in the Woods kan waarderen zal er niet minder om grinniken.
Ook leuk is de manier waarop de regisseur met simpele beelden een ogenschijnlijk onschadelijk element als water omsmeedt tot een immer aanwezige dreiging. Van beslagen treinramen en waterkannen, tot claustrofobische isolatiecabines en unheimische sessies aquarobics. Niemand die het je zal aanrekenen als je na A Cure for Wellness het verantwoorde spa'tje blauw tijdelijk verruilt voor een flesje mierzoete cola.
Naast het visuele waterballet doorspekt Verbinski zijn film met een ware exhibitie van reflectieshots. Het schitterende berglandschap doet haar intrede via het spiegelende oppervlak van een voortrazende trein. De schoonheid van patiënte Hannah is regelmatig te zien in het rimpelige oppervlak van de zwembaden en vijvers waar ze in tuurt. Het eerste bezoekje van Lockhart aan de dokterskamer van de spa is te volgen in het glazen oog van het opgezette hertenhoofd dat aan de muur hangt. Wellicht is dit camerawerk symbolisch bedoelt, maar het maakt A Cure for Wellness vooral visueel interessant om te aanschouwen.
Eigenlijk wil Gore Verbinski met zijn nieuwste film meer dan alleen vermaken. Er zitten een paar kritische boodschappen in verstopt. Eén over de oppervlakkige Wall Street-mentaliteit, plus nog een over de hedendaagse obsessie voor gezondheid. Dokter Volmer en zijn welzijnsoord blijken echter niet de beste capsules te zijn om morele inzichten over te dragen. Zeker niet wanneer zich gedurende de stapvoetse onthulling van het meesterplan verrassende associaties met Brimstone opdringen.
Al is de film met een speeltijd van bijna tweeëneenhalf uur langer uitgevallen dan nodig was, het is ontegenzeggelijk amusant om Lockhart te volgen in zijn nachtmerrieachtige ontdekkingstocht door de kliniek. Het is echter onwaarschijnlijk dat het ook maar iemand stof tot nadenken gaat opleveren. Uiteindelijk is de naarste streek die zijn Wall Street-superieuren Lockhart ooit leverden immers een onbedoelde: dat ze hem rechtstreeks de klauwen van deze dokter Frankenstein instuurden.
