Afgezien van de eeuwenoude bewering dat er niet over te twisten valt: je hebt goede smaak en slechte smaak. En binnen die laatste categorie heb je goede slechte smaak en slechte slechte smaak. De heren Flip van der Kuil en Steffen Haars begeven zich in deze eerste categorie. Hun televisiereeks New Kids en de hieruit voortgekomen twee speelfilms zijn zo ongegeneerd en compromisloos smakeloos dat het weer goed is. Dat ze nooit water bij de wijn doen moeten zelfs de mensen uit het haatkamp ze nageven. Toch kwam New Kids steeds meer over als een herhaling van zetten. Het was dus een goede beslissing om het eens over een andere boeg te gooien met de best aardige bromancekomedie Bros Before Ho's. Met hun nieuwste project Ron Goossens, Low-Budget Stuntman lijken de makers weer nieuwe wegen in te slaan, maar ze haken inspiratieloos aan bij hun eerdere werk en niet alleen omdat het fictieve New Kids 3 erin figureert.
Ron Goossens is een enorme zuiplap die zijn pilsje bij wijze van spreken nog meeneemt als hij zo eens per week onder de douche gaat. Zijn relatie in het Brabantse Zundert is behoorlijk uitgeblust en vrouwlief Angela werkt zo'n beetje de hele dorpskroeg af. Of zoals de stamgasten het verwoorden: ze hebben Rons vrouw regelmatig even aangeduwd. Ron groeit uit tot een nationale bekendheid nadat een filmpje waarin hij een gevaarlijke stunt uithaalt met een auto op een ophaalbrug viral gaat. Zijn legendarische uitspraak "Ik ben echt kei lam" wordt door de halve bevolking nageblèrd. Maar Rons vrouw is er klaar mee en zet haar bezopen echtgenoot de deur uit. Ze geeft hem echter nog één kans om haar terug te winnen. Als hij topactrice Bo Maerten, die in de lezing van het regieduo de eerste Nederlandse Oscarwinnares is, in bed weet te krijgen, blijft ze bij hem. Ron gaat aan het werk als professioneel stuntman en belandt bij allerlei projecten van Maertens op de set.
Zelfs regisseurs met vrije geesten zoals Van der Kuil en Haars hebben een verhaal met kop en staart nodig. Exact daar ontbreekt het aan. Rons stijgende faam, zijn huwelijksproblemen en zijn eerste schreden in de professionele filmwereld worden gemakzuchtig afgeraffeld omdat er snel moet worden toegewerkt naar de stunts die de man uithaalt. Toegegeven, dit is nou niet bepaald het type bioscoopavontuur dat het moet hebben van een minutieus uitgewerkte hoofdpersoon, maar Ron is met zijn voortdurende zuipsessies en ongeïnteresseerde houding onmiskenbaar eendimensionaal. Dit leidt tot het besef dat er niet bijzonder veel in zit. Het is daarnaast een godswonder dat Ron zich zo laat koeioneren door zijn chronisch overspelige vrouw die nu niet bepaald in een positie is om eisen te stellen. Ze lijkt bovendien weer geen enkel punt te maken van het aanhoudende hoge promillage dat door Rons aderen vloeit.
Is er dan niets leuks te beleven aan dit low-budget gestuntel? Zeker wel. Van der Kuil en Haars scoren punten met de vele parodieën die ze hebben bedacht op ingrijpende maatschappelijke en sociale ontwikkelingen binnen de Nederlandse samenleving die commercieel worden uitgebuit door bekende regisseurs in cameo's. Dit zijn heerlijk politiek incorrecte grappen over de Damschreeuwer, de aanslag op de koninklijke familie in Apeldoorn en Robert M. Dit geldt tevens voor andere, veelal verbale grapjes, zoals een flink gefrustreerde Chris Zegers die maar niet serieus genomen wordt en een kroegbaas met een behoorlijk foute seksuele voorkeur die we hier maar even niet verder zullen aanhalen. Ook duurt het even voor je het beeld van Tygo Gernandt die havertongend met Gerda van Sesamstraat op de achterbank van een limo zit van je netvlies hebt geschraapt. En dan is er nog de running gag van een uitgebluste verlopen Dennie Christian die met hippe covers zijn carrière nieuw leven probeert in te blazen. Ron Goossens is een aaneenschakeling van sketches, maar verder vooral veel onderbroekenlol voor pubers bevat. Leuk om met een half oog mee te krijgen, maar veel om het lijf heeft het niet.
