Soms is het een regelrecht raadsel waarom acteurs aan een film hebben willen meewerken. Je zou zeggen dat Naomi Watts op z'n minst het scenario van Shut In moet hebben gelezen voordat ze instemde om de hoofdrol te spelen. Zat er dan echt niets beters in haar brievenbus? Bij een actrice van haar formaat is dat nauwelijks voor te stellen.
En toch is het gebeurd; de tweevoudig Oscargenomineerde heeft haar naam verbonden aan een thriller waar de honden geen brood van lusten. Een film die geen seconde spannend wil worden en ronduit belachelijke plotgrepen nodig heeft om van het begin naar de aftiteling te komen.
Voor hoofdpersoon Mary (en het publiek) begint alle ellende na een auto-ongeluk in de openingsscène. Mary's echtgenoot komt om het leven en van haar zoon is een kasplantje overgebleven. De tiener heeft intensieve dagelijkse verzorging nodig, iets wat zijn moeder na een aantal uitzichtloze maanden begint op te breken. Voor haar werk als kinderpsycholoog vindt ze wel nog tijd, zodat de kijker kennis kan maken met een van haar patiëntjes. De dove Tom heeft een betere band met Mary dan met zijn eigen moeder, en staat zo middenin de nacht opeens voor de deur. En dan is hij opeens weer verdwenen. Begint Mary gek te worden, of is er iets anders aan de hand?
De eerste helft van Shut In ontvouwt zich zo als een thriller waarin debuterend filmmaker Farren Blackburn de spanning denkt op te voeren door zijn kijkers een paar keer te laten schrikken met harde geluidseffecten en donkere hoekjes. En vooral met nachtmerriescènes; Naomi Watts blijft maar wakker schrikken. Intussen sukkelt het publiek langzaam in slaap. Al die herhaling zonder enige vooruitgang is behoorlijk vermoeiend.
Blackburn moet zijn grote paradepaardje dan nog van stal halen. Halverwege zijn film komt hij met een wending die misschien nog onverwachts komt, maar zo omslachtig en onhandig gestalte krijgt dat iedere vorm van spanning binnen de kortste keren is verdwenen. De plotgaten en gedachtekronkels stapelen zich op terwijl personages in tenenkrommende scènes verklaringen proberen te geven voor de vreemde gebeurtenissen in Mary's ingesneeuwde huis.
Dat laatste zou je nog bijna vergeten te vermelden. De film speelt zich af tijdens een sneeuwstorm, maar de deur van Mary's huis is altijd vrij genoeg om hulp binnen te laten of om uit te kunnen ontsnappen. Weg spanning. Blackburn haalt er een paar slappe knipogen naar The Shining uit, meer niet.
Een groter mysterie dan het verdwenen jongetje, is hoe deze film ooit in de Nederlandse bioscopen terecht is gekomen. En hoe Naomi Watts hierin verzeild is geraakt. Met haar zal het vast wel weer goed komen. Met de regisseur en zijn tevens debuterende scenarist Christina Hodson is dat echter nog maar de vraag.
