Het Nederlandse lied is rijk en gevarieerd. Het loopt uiteen van het betere levenslied naar smartlap en van commerciële meezinger tot alternatieve niche. Niet zo vreemd dus dat de speelfilm de populariteit van de vaderlandse muziek omarmt. In een tijd van politieke onrust, vervreemding en vertwijfeling is een lekkere meezinger nooit weg. Deze instelling moeten de makers van het muzikale feelgooddrama De Zevende Hemel ook hebben gehad, nog afgezien van het feit dat bekende Nederlandse hits het altijd lekker doen in de bioscoop. Dit verklaart ook het grote succes van de televisiereeks 't Schaep met de 5 Pooten, die met dezelfde producenten werd opgetrokken. Een beetje liefde, conflict en troost kunnen we in de donkere dagen voor Kerst allemaal wel gebruiken. Dan vergeef je zelfs het uiterst magere verhaal dat de bekende songs aan elkaar rijgt.
Het draait allemaal om de Italiaans-Nederlandse familie Rossi, die in de buurt van het Olympisch Stadion van onze hoofdstad een Italiaans restaurant bestiert. Dochter Eva werkt in de bediening en haar echtgenoot Bart in de keuken. Het stel staat te popelen om de zaak over te nemen zodra eigenaar en vader Max met pensioen mag in Italië. Dan is er nog de jongste zoon Matthijs die samen met zijn vriendin Julia een leven buiten de potten en de pannen leidt. De oudste zoon van de familie is het zwarte schaap. Door onenigheid over de opvolging is deze Paul met zijn familie gebrouilleerd geraakt en een foodtruck begonnen. Tot slot en overmaat van ramp heeft moeder Maria het vreselijke nieuws te horen gekregen dat ze aan kanker lijdt en niet lang meer heeft te leven. Hoe mooi zou het dan ook zijn dat ze nog een keer haar gezin in pais en vree aan de eettafel krijgt. We moeten ons echter eerst door een serie ruzies, misverstanden en gezongen overpeinzingen heen werken eer het zo ver is.
Dit is minder een straf dan het wellicht klinkt. Je merkt bij de indrukwekkende cast natuurlijk meteen wie de echte zangers zijn, maar het moet gezegd worden dat bijvoorbeeld voormalige danser Jan Kooijman, al dan niet geholpen door de techniek, best een aardig moppie kan zingen. Thomas Acda kennen we natuurlijk voornamelijk van zijn gezongen kleinkunstwerk en levert dan ook aardige zangpartijen af, al is zijn nóg theatralere versie van het al behoorlijk vet aangezette Ik Leef Niet Meer Voor Jou van Marco Borsato, wel flink over de top. Belangrijke regel in het musicalgenre is dat elk muzieknummer de personages en het verhaal moeten voorthelpen. Op dit vlak scoren de makers van De Zevende Hemel punten, want de muziek houdt de boel niet op. Het zorgt zelfs op momenten voor de hoognodige verdieping, bijvoorbeeld wanneer Henriëtte Tol haar leven en ziekte overpeinst in een kerk. Dat de actrice - zelfs met Musical Award op zak - zich een matig zangeres toont is dan slechts bijzaak.
Dienstdoend filmregisseur Job Gosschalk heeft samen met zijn scenarist Thijs van Marle hoog ingezet op de instant sympathie en de feelgoodfactor. De keerzijde is dat beide heren daarmee op safe spelen. Het dreigt uit de bocht te vliegen zodra ze in de afsluitende akte opeens nog wel wat heftige zaken moeten afhandelen. Dit leidt tot een vluchtige wisseling van emoties en maakt de materie onnodig zwaar en onafgemaakt. Het is dan ook de enige valse noot van deze poldermusical. De impact van Alles Is Liefde zal dit luchtige muzikale familiedrama niet genereren, maar in de donkere dagen voor de feestdagen is het een welkom verzetje met een stel hele fijne acteurs.
