Als boeken als warme broodjes over de toonbank gaan, dan kun je er donder op zeggen dat de filmwereld het succes nog eens dunnetjes over wil doen. Met wisselend resultaat. The Light Between Oceans, de debuutroman van de Australische schrijfster M.L. Stedman, is zo'n typisch voorbeeld van een bestseller die het fantastisch zou kunnen doen in de bios. De romantiek druipt ervan af, totdat het broodnodige drama zijn vernietigende werk doet. Met grote namen als Michael Fassbender en Rachel Weisz zou je je er nauwelijks een buil aan kunnen vallen, moet regisseur Derek Cianfrance hebben gedacht. Ook de keuze voor de verfilmer is hoopvol, want Cianfrance maakte eerder het intrigerende The Place Beyond the Pines en het hartverscheurend mooie Blue Valentine, waarin een relatie in wording wordt afgezet tegen het verval ervan. Populair stukgelezen boek, imposante cast en een interessante filmmaker die de klus mag klaren. Dat kan niet meer misgaan. En dat doet het nou juist wel.
De setting is het westen van Australië in het vroege interbellum. Veteraan Tom Sherbourne ziet na het vechten in de Eerste Wereldoorlog een rustig baantje als vuurtorenwachter wel zitten. Hij neemt zijn intrek in een vuurtoren op het klein eilandje Janus. Het zou een tijdelijke betrekking zijn om tot rust te komen, maar Tom krijgt al na een aantal maanden een baan voor drie jaar aangeboden. Na een haastig uitgewerkte romance, begeleid door een zoetsappige, met voice-overs verbeelde brievenwisseling, raakt Tom ook nog eens aan de vrouw. Hij gaat samen met zijn nieuwe echtgenote Isabel op Janus wonen. De twee zijn zielsgelukkig, maar alleen een kindje ontbreekt er nog aan. Isabel krijgt echter twee miskramen en is ten einde raad. Het geluk lijkt het stel weer toe te lachen als een roeiboot aanspoelt met een dode man en zijn dochtertje. Tom en Isabel besluiten de autoriteiten niet in te lichten en het meisje, dat ze Lucy dopen, op te voeden als hun eigen kroost.
Onvervalste romantiek van het ouderwetse soort verandert op dat moment in hartverscheurend drama, want de echte moeder van Lucy komt in het spel. Zodra Rachel Weisz haar opwachting maakt, pleegt Cianfrance een vreemdsoortige vorm van stijlbreuk. Het lijkt er even op dat we nu het hele verhaal vanuit het perspectief van Weisz' personage opnieuw gaan beleven, maar Cianfrance schetst het verliezen van de dochter in al even afgeraffelde flitsen als de totstandkoming van de relatie tussen Tom en Isabel. Het leidt tot een strijd die niet alleen draait om het kind, maar ook om de vraag hoe ver je gaat om je geliefde te beschermen. De logica is hierbij soms ver te zoeken. Vooral Lucy's natuurlijke moeder, Hannah, maakt vreemde keuzes en heeft tegenstrijdige, niet te volgen gedachtegangen. Daar komt nog eens bij dat Cianfrance zich verliest in overdreven boeketreeksromantiek en vals sentiment. Het kent allemaal weinig nuance en de personages denken rechtlijnig zonder complexe uitwerking.
Op papier heeft The Light Between Oceans een boel mee, maar dit wordt grotendeels om zeep geholpen door het zwalkende scenario. We zien prachtige plaatjes van de woeste Australische kust en zelfs een grootst uitgewerkte storm, waarbij het drama tot een toppunt wordt opgeklopt. Inclusief een veel te weelderige score van Alexandre Desplat, waarvoor het credo 'meer is minder' opgaat. Cianfrance genereert goed acteerwerk van zijn cast en schept een mooi tijdsbeeld aan de hand van beeldschone plaatjes. In combinatie met een zeer matig scenario is het echter niet genoeg om te beklijven.
