Een uitgestorven, stoffig stadje ergens in Texas. Twee agenten zitten op het terras van een sloeberig café, wachtend tot er iets gebeurt. Niets aan de hand bij het bankfiliaal aan de overkant van de straat, maar gezien de reeks recente overvallen zou daar best eens snel verandering in kunnen komen. En dus blijft het duo rustig zitten, terwijl ze pessimistisch mijmeren over de staat van hun land, al van oudsher beheerst door inhaligheid.
In die kleine, maar fijne scène halverwege Hell or High Water, haalt regisseur David MacKenzie (Starred Up) even zijn voet van het gaspedaal. Zijn moderne western kent harde geweldsuitspattingen en achtervolgingen, maar neemt net zo makkelijk de tijd voor rake momenten van bezinning en kritiek op de Amerikaanse maatschappij. Het ene moment afgewisseld met een beetje familiedrama, dan weer met cynische humor. En het mooie is dat al die elementen continu in balans blijven.
Centraal staan twee broers die een plan hebben bedacht om hun gezinsboerderij met ranch ook na de dood van hun moeder nog in de familie te houden. Om het stuk grond van de bank terug te kunnen kopen, sparen ze geld bij elkaar met overvallen op diezelfde bank. In de openingsscène van Hell or High Water beroven Tanner en Toby twee filialen op rij, om vervolgens in een oud koekblik weg te scheuren dat ze even later begraven om hun sporen uit te wissen. Hun plannen zijn redelijk doordacht, wordt gaandeweg duidelijk. Maar intussen is er wel nog agent Marcus, die zich vlak voor zijn pensioen nog een keer wil laten gelden.
Hell or High Water wisselt tussen die twee verhaallijnen. Aan de ene kant zien we hoe Toby een betere toekomst voor zijn ex-vrouw en kinderen probeert te verzorgen en hoe de roekeloze Tanner - net uit de gevangenis - hetzelfde voor zijn jongere broer probeert te doen. Aan de andere kant volgen we de brommende Marcus (Jeff Bridges op z'n best) en zijn collega Alberto, die als half-Mexicaan en halve Comanche-indiaan een pantser heeft moeten opbouwen voor de racistische pesterijen van zijn compagnon. Vooral door hun ogen zien we Amerika als een dorre droefenis, waarin overal huizen te koop staan en iedereen die daar de kans voor krijgt, klaagt over hoe zwaar en uitzichtloos het leven is geworden.
Qua sfeer lijkt MacKenzies film regelmatig op No Country for Old Men, Joel en Ethan Coens Oscarwinnende western die naast bruut geweld ook werd gekenmerkt door melancholie en een kritische blik op het hedendaagse Amerika. In Hell or High Water is echter meer plaats voor optimisme, dankzij goed gedoseerde relativerende humor en de dubbele bromance die het hart van de film vormt. Terwijl geweld en spanning steeds verder toenemen, blijft er altijd nog een sprankje hoop op een betere toekomst. Ook al gaat dat onherroepelijk ten koste van anderen. Bitter ironisch, maar ook heel treffend voor een film waarin de grens tussen goed en kwaad verraderlijk vaag wordt.
