Regisseur Michael Grandage stonden de juiste ingrediënten voor een topfilm ter beschikking. Het bekroonde boek van A. Scott Berg als bronmateriaal en een cast om van te smullen. Grandage is een grote naam in de theaterwereld, dus sterren zoals Nicole Kidman en Colin Firth stonden in de rij om aan te treden in zijn filmdebuut. Genius bewijst dat de juiste ingrediënten niet automatisch tot een geniaal eindproduct leiden.
Centraal staan tegenpolen Maxwell Perkins en Thomas Wolfe. Beide zijn moeilijke mannen die op eigen wijze een stempel op de literaire geschiedenis hebben weten te drukken. Perkins was een van de uitgevers werkzaam bij Charles Scriber's Sons en had een neusje voor het introduceren van hoogwaardige kwaliteitsboeken, die het goed deden bij het publiek. Zo ontdekte hij F. Scott Fitzgerald en Ernest Hemingway. Zijn grootste ontdekking was Thomas Wolfe, een fenomeen als schrijver en als mens.
Wolfe was iemand zonder remmingen, zowel in zijn dagelijks leven als de manier waarop hij schreef. Geen enkele uitgever in New York wilde naar zijn boek kijken, omdat het te veel pagina's bevatte (hij schreef zelfs behangrollen vol bij gebrek aan papier) en hierdoor niet geschikt was voor publicatie. Maar Perkins las het epos en zag het potentieel. Hij nam de taak op zich om het boek terug te brengen naar een geschikte lengte en dat te publiceren. Het betekende een intensieve samenwerking met Wolfe, waardoor een bromance ontstond tussen de tegenpolen. De stijve Perkins kreeg een andere kant van het leven te zien dankzij de levenslustige en hyperactieve Wolfe. Als het boek wordt uitgebracht en Wolfe gevierd wordt als het grootste literaire genie van zijn generatie, willen andere uitgevers ook met hem werken. De relatie met Perkins begint te veranderen.
Elk frame van Genius ademt de grauwe sfeer van de jaren dertig met behulp van sepiatonen en de sobere aankleding. De energieke jazzscènes steken hiertegen af en benadrukken goed het uitbundige personage van Wolfe in deze stoffige wereld. Grandage heeft dus het tijdsbeeld treffend weergegeven en de cast is geweldig met zelfs in de kleinste rol iemand van het kaliber van Dominic West. En toch voel je weinig connectie met wat je op het scherm ziet. Dat komt met name door de theatrale acteerstijl. Jude Law geeft Wolfe prima gestalte, maar zijn overdreven gebaren en harde stem beginnen na een paar minuten al op de zenuwen te werken. Waarschijnlijk was dat ook hoe Wolfe werd ervaren door zijn tijdgenoten: hij pakte je helemaal in met zijn charisma of je kon hem niet uitstaan vanwege zijn overdreven aanwezigheid. Bij Law gaat het al snel over in dat laatste, waardoor het ineens een behoorlijke zit wordt ondanks de niet overdreven lange speelduur. De film bevat ook gevoelige momenten, maar deze missen impact omdat het theatrale gehalte ervoor zorgt dat je met een zekere afstand naar de film kijkt.
De film vertelt een interessant en onderbelicht stukje geschiedenis en is zeker leuk(er) om te kijken als je wat afweet van de literaire grootheden die de revue passeren. Want ze komen in sneltreinvaart langs zonder echt de kans te krijgen om uitgediept te worden. Zelfs Zelda Fitzgerald komt even voor, een vrouw die toch enige toelichting nodig heeft bij de gemiddelde bioscoopganger. Grandage laat met zijn debuut wel zien een film te kunnen maken die qua productie een echte sfeer en look heeft. Maar het theatrale gehalte en de manier waarop Law al snel op de zenuwen begint te werken, zorgen ervoor dat deze film verre van geniaal is.
