De regisseur van Superbad gaat aan de haal met spionnenhumor en scenarist Michael LeSieur gebruikt zonder blikken of blozen dezelfde formule. Twee kneuterige mensen komen in contact met de - in hun ogen - personificatie van coolheid en komen terecht in een kettingreactie van seksueel getinte humor, ongemakkelijke momenten en autoachtervolgingen. Superbad is een meesterwerk vergeleken met dit slappe aftreksel.
Gal Gadot en Jon Hamm vormen het perfecte echtpaar met hun droomlichamen, exotische hobby's en enorme dosis charisma. Tel hierbij het spionnenleven achter deze mooie façade op, en je hebt de natte droom te pakken van elke verveelde huisvrouw en kantoorarbeider. Wanneer de geweldige levens van Tim en Natalie Jones botsen met het suffe bestaan van Jeff en Karen Gaffney, verwacht je dat de genreblend van spionagethriller en familiekomedie flink zal spetteren.
De film mist echter de essentiële ingrediënten van beide genres: mysterie voor het ene, hilariteit voor het andere. Eerstgenoemde verdwijnt doordat de verhaallijn extreem voorspelbaar is. Elke explosie, verstopte gadget of verhaaltwist is van mijlenver aan te zien komen. De humor moet het voornamelijk hebben van de zogenaamde 'cringefactor', oftewel ongemakkelijke sociale interacties en flauwe woordgrappen waarop omstanders bewust geen reactie geven. Dit werkt prima om de knullige leventjes van de hoofdpersonen op te zetten, maar zodra het spionnenechtpaar hun levens komt verrijken zou er toch iets beters voor in de plaats moeten komen. Jammer genoeg blijft de humor gedurende de hele film monotoon en produceert het publiek zelden meer dan een grinnik.
Uiteindelijk komt het viertal in een stroomversnelling terecht en vliegen de kogels om de oren, maar de uitvoering is vrij blasé. Het contrast tussen een saai en alledaagse leven en de spanning en sensatie van de exotische spionnenwereld heeft zeker potentie. Helaas lijkt de film flink gelimiteerd te zijn door het budget, wat terug te zien is in de weinig overtuigende actiescènes. Er zitten enkele prima shots in zoals de Gaffneys die elkaar wanhopig vasthouden te midden van een zee van vonken, als twee geshockeerde burgers gevangen in een actiefilm. Hun reacties en de actie in de achtergrond zijn echter lang niet extreem genoeg om dit moment echt te verkopen. De autoachtervolging is tevens nooit echt grappig of indrukwekkend. De scène is niet gevuld met idioot veel explosies en gelikte auto's, maar houdt het bij een paar betaalbare motoren en een enkel blokje C4. Of het nu een budgettaire of stilistische keuze is, de zogenaamd actievolle tweede helft is lang niet extravagant genoeg om het contrast van de twee echtparen te laten spreken.
Er is echter een zwaarwegender probleem. Keeping Up with the Joneses heeft namelijk het verkeerde echtpaar uitgekozen als hoofdpersonages. Jon Hamm en Gal Gadot blijken de echte sterren van de film te zijn. Zij stelen in één scene in het bijzonder de show door veel meer diepgang, emotie, humor en karaktergroei te tonen dan hun tegenpolen. Als een bikkelend stel spionnen dat stiekem smacht naar het romantische leventje dat ze veinzen richting buitenwereld. In deze korte momenten hebben Tim en Natalie Jones vele malen meer te bieden dan de daadwerkelijke hoofdpersonages in de gehele film. Jeff en Karen beginnen en eindigen de film namelijk hetzelfde: Karen blijft slim en paranoïde en Jeff blijft een klungel met mensenkennis, van persoonlijke groei is totaal geen sprake. In de tweede helft van de film beïnvloeden ze nauwelijks het verhaal en terwijl ze in de eerste helft wel proactief hun verdachte buren bespioneren, moeten Galifianakis en Fisher veel te hard werken om grappig te zijn.
De onverwachte diepgang van de titulaire spionnen is een reddende factor in de tweede helft van deze aanmodderende komedie, maar een enkele mooie scène doet de overige niet vergeten. Ergens zit een luchtige versie van Mr. and Mrs. Smith verstopt, maar helaas moeten we het doen met de ietwat vermoeiende Gaffneys, die niets meer te bieden hebben dan een suf leven en flauwe humor.
