Eind negentiende eeuw was de 'Danse Serpentine' een overdonderend succes. De Amerikaans-Franse danseres Marie-Louise Fuller (die zichzelf omdoopte tot Loïe Fuller) ontving staande ovaties voor haar zelfbedachte dans in het wereldberoemde operagebouw Folies Bergère in Parijs. Ze gebruikte een paar bamboestokken en een groot wit gewaad, waardoor ze op het podium veranderde in een soort vlinderfiguur. 'Een droombloem aan het duister ontsproten', zo noemde niemand minder dan tijdgenoot en impressionistisch beeldhouwer Auguste Rodin de danseres. Hoewel ze in de theaterwereld een heuse revolutie op gang bracht, was de 'Danse Serpentine' voor Fuller zelf vooral een uitputtingsslag op haar lichaam. Het kwam regelmatig voor dat ze na een voorstelling van vermoeidheid in elkaar zakte in de coulissen.
Niet vreemd dus, dat de Franse scenarist-regisseur Stéphanie Di Giusto ervoor koos om haar debuutfilm op een dergelijke manier te openen. Te zien is hoe Loïe Fuller halfbewusteloos wordt weggedragen, terwijl een horde journalisten zich om haar heen verdringt. Kort daarna maakt de film een sprong naar het verleden: de danseres blijkt een Amerikaanse boerendochter die zich staande moet zien te houden in het gezelschap van dronken cowboys en rodeorijders. Om de haverklap slepen mannen haar aan een touw door de modder of moet ze een wilde stier in bedwang houden. Zulke beelden ogen mooi en onderstrepen meermaals de feministische boodschap van La Danseuse, maar inhoudelijk dragen ze niet bij aan de biografie van Loïe Fuller. Werkelijk niets wijst erop dat ze in de toekomst de bühne zal gaan bestormen. Ze besluit gewoon op een dag, vlak na de dood van haar vader, dat het tijd is om naar de grote stad te verhuizen.
Dat gebrek aan motivatie is de grootste valkuil van Di Giusto's film. Alle personages blijven vluchtige schetsen, die voor het oog van de kijker maar wat aanklooien. Waarom Loïe Fuller besloot danseres te worden is net zo onduidelijk als waarom haar grote bewonderaar en semigeliefde Louis (gespeeld door een ingetogen Gaspard Ulliel) suïcidale neigingen vertoont. Bovendien zijn er voor de personages nauwelijks obstakels te overwinnen. Zo is het theaterpubliek al na een enkel optreden lyrisch en barst het oorverdovende applaus los. Maar waar is het conflict? En waar blijven de innerlijke strijd en het geploeter om de top te bereiken? Het zijn vragen die Di Giusto waarschijnlijk niet erg hebben beziggehouden, want in interviews benadrukt de regisseuse vooral dat haar film moet worden opgevat als een vrije interpretatie van Fullers levensloop.
Maar Di Giusto heeft de regieteugels hier wel erg veel laten vieren. La Danseuse is een film geworden die zwelgt in zijn eigen nietszeggendheid, waarmee hij ongetwijfeld een uitstekende beurt maakt bij een snobistisch, wijn walsend en kunstminnend publiek. Ergerniswekkend is ook hoe prachtige muziekstukken van Vivaldi en Beethoven worden ingezet om elk gebrek aan diepgang of intelligentie te verhullen. Ronduit schaamteloos. En alsof dat nog niet genoeg teleurstelling biedt, zet actrice Soko (die in Frankrijk tevens bekendheid geniet als zangeres) Loïe Fuller neer als een zeurderig en verwaand nest, voor wie je maar mondjesmaat sympathie kunt opbrengen.
Gelukkig zijn er ook zaken die wél goed uitpakken. De regisseuse betoont zich met een paar dansscènes een uitstekend choreografe en lichtkunstenares - net zoals haar hoofdpersonage Loïe Fuller. Door te spelen met sterke contrasten en een mooi kleurenpalet, ontstaat soms een beeld dat doet denken aan een zeventiende-eeuws schilderijtje. Toch blijft het jammer dat deze biografie meer vorm dan inhoud te bieden heeft.
