Regie: Rob Lücker | Cast: Jappe Claes (bisschop), Saman Amini (Messias), Mourade Zeguendi (Rachid), e.a. | Speelduur: 47 minuten | Jaar: 2016

Jaarlijks krijgen veelbelovende Nederlandse filmmakers de kans om met een halflange speelfilm te laten zien wat ze in huis hebben. Het resultaat is vanaf vanavond iedere zondag op NPO 3 te zien. Komisch, kritisch, aangrijpend; ook deze nieuwe One Night Stand-reeks is weer heel gevarieerd.

Jezus is terug. Tenminste, daar is de bisschop in de zwarte komedie Messias van overtuigd. Tot zijn grote vreugde en opluchting ziet hij de Verlosser met een kruis op zijn rug uit de Noordzee strompelen. Een betere timing had Christus niet kunnen hebben; misschien dat de kerken nu weer eindelijk eens volstromen.

Uitgestorven is het bij de troosteloze dienst in de opening van One Night Stand Messias. De enige bezoeker is een oud mannetje dat kuchend zijn laatste centjes aan de kerkelijke collecte afgeeft, om vervolgens met een luid echoënde bonk dood om te vallen op de houten bank. Er moet iets gebeuren, beseft de naamloze bisschop. Niet in de laatste plaats omdat hij wordt bedreigd vanuit het Vaticaan. Als hij niet snel zorgt dat hij meer zieltjes wint, mag hij zijn spullen pakken voor een missie in Noord-Siberië.

Een wanhopig gebed later spoelt de oplossing voor alle problemen aan op het Hollandse strand. De bisschop onthaalt hem met een warm bad, een glas wijn en een welkomstgesprek dat naar het Aramees moet worden vertaald door een islamitisch hulpje. De tolk heeft direct door hoe de vork in de steel steekt: de hooggeëerde gast is eigenlijk een Noord-Afrikaanse bootvluchteling die duizenden kilometers is afgedreven en nu alsnog naar het Italiaanse Lampedusa wil om zijn vrouw en dochter te vinden. Intussen blijft de bisschop in de veronderstelling dat er een nieuwe tijd is aangebroken.

Zwartkomisch, absurdistisch; Messias past in het straatje van regisseur Rob Lücker, die vorig jaar succes had met de 3LAB-serie Rundfunk en een Gouden Kalf won voor de korte komedie Das Wad. Ook zijn eerste halflange speelfilm geeft de indruk van een leuk bedachte sketch, alleen dan opgerekt. De humor zakt daar jammer genoeg een beetje door in. Maar binnen de kolderieke setting is er intussen ook ruimte voor een actuele boodschap.

Lückers bedoelingen zijn zichtbaar: onder een dikke droogkomische laag wil hij zijn kijkers iets meegeven over het verval van geloof en de huidige vluchtelingenproblematiek, en zet hij ieder personage neer als iemand die compleet gefixeerd is op z'n eigen idee. Daarin kun je een kritiek vinden op het overheersende individualisme in de maatschappij, hoewel die niet echt sterk binnen wil komen. Het idee is aardig, de uitwerking had venijniger gemogen. Messias blijft nu vooral hangen als een even kluchtige als vluchtige blik op kerk en samenleving.