Met de Evil Dead-remake uit 2013 speelde de Uruguayaanse filmmaker Fede Alvarez zich in het vizier van elk zichzelf respecterende horrorliefhebber. Onder toezicht van producer (en mentor) Sam Raimi ging Alvarez helemaal los met demonisch gespuis, rondvliegende ledematen en emmers gevuld met bloed. Voor zijn tweede speelfilm, die wederom geproduceerd is door Raimi, gooit Alvarez het over een iets andere boeg. Ditmaal geen uitzinnig bloedbad met kettingzagen en bezeten tieners, maar een huisvredebreukthriller die voor het grootste gedeelte leunt op de suspense. Don't Breathe is het zeldzame voorbeeld van een horrorthriller die zijn titel alle eer aan doet: de spanning is regelmatig adembenemend.
Het leven in de buitenwijken van Detroit is behoorlijk uitzichtloos. Jongeren scharrelen maar wat verveeld rond tussen de verloederde panden. De rebelse tienermeid Rocky ziet het niet zitten om haar dagen nog langer te slijten in de buurt van haar verpauperde moeder en schoonvader. Ze is van plan om genoeg geld bij elkaar te jatten, zodat ze samen met haar jongere zusje naar Californië kan vluchten. Haar vrienden bieden mogelijk uitkomst. De gewetensvolle Alex is de zoon van een alarmcentralemedewerker en kan zodoende aan sleutels en alarmpasjes komen. De straatwijze Money (driemaal raden waar deze knakker op uit is) weet op zijn beurt de beste adressen te vinden om een inbraak te plegen.
Wanneer een louche tipgever hen wijst op het huis van een oude, blinde man, lijkt de klus aanvankelijk een kat in 't bakkie. Gerucht gaat dat de dochter van deze man is doodgereden en dat hij een fikse som smartengeld heeft uitbetaald gekregen. Honderdduizenden dollars liggen ergens in een kluis, klaar voor het grijpen. Maar de heer des huizes blijkt minder weerloos dan gedacht, en hij is niet van plan om zijn cash zonder slag of stoot prijs te geven.
Door middel van één lang, onafgebroken shot wordt de plek des onheils geïntroduceerd. Griezelig langzaam glijdt de camera door de donkere gangen en slaapkamers. Alvarez benut de ruimtes van zijn locaties optimaal om spanning op te roepen. Hij betoont zich eveneens een bekwaam suspenseregisseur door niet onmiddellijk te zwichten voor goedkope 'jump scares'. Spanning oproepen via beelden werkt simpelweg veel beter dan via het oeverloze gezever van de tienerpersonages. Die zwijgzame aanpak is in Don't Breathe overigens helemaal in lijn met het verhaal. Want het gehoor van de oorlogsveteraan is zo scherp dat hij het kleinste stukje glas al hoort rinkelen en elk gekraak in de houten vloerplanken waarneemt. Wat zich vervolgens ontvouwt is een dodelijk kat-en-muisspel, waarbij Alvarez inventief omspringt met gebruik van licht- en geluidseffecten.
Waar de rolverdeling in dit genre meestal vrij zwart-wit is, speelt Don't Breathe lichtjes met het idee van goed en kwaad. Inbrekers zijn niet per definitie daders; bewoners zijn niet per definitie slachtoffers. Niet dat je daar te veel van moet verwachten, want Alvarez' film is in de eerste plaats een meedogenloze thriller, die een aantal onaangename twists voor de kijker in petto heeft -en niet zozeer een studie in ethiek. Toch weten de makers de blinde man niet alleen weerzinwekkend, maar ook meelijwekkend te maken. Avatar-slechterik Stephen Lang is uitstekend op zijn plaats in deze rol, diep mompelend alsof hij een oudoom van Tom Hardy speelt. Vooral zijn fysieke aanwezigheid in de film blijft lang door het hoofd rondspoken. Het maakt van Don't Breathe een geslaagde film die zich gemakkelijk schaart in het rijtje van beste horrorthrillers van 2016. Liefhebbers van Evil Dead-gorigheid komen overigens ook nog aan hun trekken: in één specifieke scène krijgt de blinde man een wel héél erg ranzig koekje van eigen deeg!
