Ouders in het nauw komen wel eens met gekke verhalen. Over ooievaars en baby's bijvoorbeeld, om het praatje over de bloemetjes en bijtjes nog maar even uit te stellen. De makers van Storks voeren dat bekende verzinseltje verder door. Wat als baby's inderdaad van ooievaars zouden komen?
Geen pretje voor de gevleugelde bezorgers, blijkt al meteen in de openingsscène. Met gevaar voor eigen leven vliegen de beesten langs donderwolken en vliegtuigen om de mensenkindjes op het juiste adres te krijgen. En dat terwijl al die moeite onder de streep niets oplevert. De ooievaars besluiten het daarom over een andere boeg te gooien. In hun fabriek hoog boven de wolken maakt de babyproductie plaats voor een online pakketservice. Met groot succes.
Topbezorger Junior plukt daar de vruchten van. Hij mag de nieuwe baas worden en meteen even laten zien of hij genoeg in zijn mars heeft. Tulip, de enige mens die nooit afgeleverd is, past met haar klunzigheid niet binnen de snelgroeiende business en moet eruit worden geknikkerd. Junior kan dat niet over z'n hart verkrijgen en verzint een andere oplossing: Tulip mag in het uitgestorven brievencentrum werken. Daar kan weinig gebeuren, want wie stuurt tegenwoordig nou nog een brief naar de ooievaars?
Een verkeerde inschatting, want kilometers lager in de mensenstad smacht de jonge Nate naar een broertje. Van zijn werkverslaafde ouders hoeft hij niets te verwachten, dus schrijft hij zelf een verzoek aan de pakketservice. In plaats van dat die brief op de grote berg met genegeerde aanvragen terechtkomt, grijpt de overenthousiaste Tulip haar kans. De envelop belandt in de oude babymachine en produceert zo een nieuw kindje. Zie dat maar eens stil te houden. De baby moet veilig worden afgeleverd, zonder dat een van Juniors soortgenoten dat ontdekt. Want als zijn blunder naar buiten komt, kan hij fluiten naar zijn nieuwe positie.
Zo start een vermakelijk verhaaltje over een mens en een ooievaar die zich tijdens hun reis moeten opwerpen als verzorgers. Onwennig, aarzelend en kibbelend; het koppel komt de gebruikelijke tegenvallers voor kersverse ouders tegen. De makers knipogen naar drama's over ongewenste kinderen en sturen ook richting de boodschap die je daarbij mag verwachten. Over de waarde van ouderschap en familie, en hoe een harde businessmentaliteit daar niet in thuis past.
Storks wordt trots aangekondigd als de nieuwe film uit de studio van The Lego Movie. Logisch om te pronken met zo'n kassucces, maar veel zegt het niet, want makers Christopher Miller en Phil Lord traden ditmaal alleen op als uitvoerend producent. In handen van regisseur Nicholas Stoller (Forgetting Sarah Marshall, Bad Neighbours[/i]) ligt de grapdichtheid een stuk lager, hoewel ook hij af en toe uitpakt met lekker krankzinnige momenten. Een achtervolging van een groep inventieve wolven, een gevecht dat geruisloos moet blijven vanwege een slapende baby; meer van zulke plezierige fantasie was best welkom geweest.
