Oorlog is een economie, laat Miles Teller in de openingsminuten aan de kijker weten. Eenieder die iets anders beweert zit ook in het complot, of is simpelweg een idioot. Degenen die dit spelletje het beste doorhebben zijn de zogenaamde War Dogs, opportunistische zakenmannen die veilig thuis achter hun laptop stinkend rijk worden door als tussenpersonen verschillende legers van wapentuig te voorzien. Het klinkt haast te gek voor woorden, maar in 2007 stampten David Packouz en Efraim Diveroli er een lucratieve handel mee uit de grond en gebruikten die om de Amerikaanse overheid voor miljoenen dollars op te lichten. Ze waren pas halverwege de twintig. Het leidde tot een spraakmakend stuk in de Rolling Stone, dat vervolgens door Todd Phillips bewerkt werd tot een bioscoopverfilming.
David (Miles Teller) is een jonge masseur met een gebrek aan richting in zijn leven. Wanneer hij net zijn spaargeld heeft verkwist aan een falende handel in beddengoed en zijn vriendin zwanger blijkt te zijn, biedt zijn oude jeugdvriend Efraim (Jonah Hill) een uitkomst: een bloeiende online handel in wapenuitrusting. Door via een obscure overheidswebsite te bieden op wapens en deze vervolgens door te verkopen kan grof geld verdiend worden, wat zij vervolgens weer uit kunnen geven aan drugs en dure kleding.
Met Todd Phillips voornamelijk bekend van The Hangover-trilogie aan het roer roept dit direct de verwachting op van een buddyfilm waarin Teller en Hill onder invloed van een hoop verboden middelen in reeks doldwaze avonturen in diverse oorlogsgebieden verzeild raken, maar de regisseur gooit het dit keer over een iets andere boeg. Hoewel er wel degelijk wat drank- en drugsgebruik en snedige opmerkingen van Jonah Hill voorbijkomen, is de grapdichtheid iets dunner en de toon iets zwarter dan we van hem gewend zijn. Bij vlagen leunt zijn film dichter tegen het thrillergenre, en hier en daar waagt Phillips zich aan wat maatschappijkritiek op het beleid van president Bush in het post 9/11-tijdperk.
Op voorhand is War Dogs daardoor een interessante afwijking op Phillips filmografie, zeker aangezien Anchorman-regisseur Adam McKay onlangs met The Big Short nog aantoonde dat ook komische regisseurs in staat zijn een serieuzer onderwerp om te zetten in boeiende materie. Helaas gaat die overstap Phillips een stuk minder soepel af. Zo wordt er bij de achterliggende morele kwesties niet al teveel stilgestaan en daarnaast mist er een zekere cynische scherpte die je bij een film die zijn kritiek richt op het Amerikaanse legerbeleid zou mogen verwachten.
Het neemt niet weg dat War Dogs bij vlagen best wat aardigs te bieden heeft. Jonah Hill is aardig op dreef als gehaaide zakenman zonder enig moreel kompas daar waar zijn tegenspeler Miles Teller soms een tikkeltje flets afsteekt en de scène waarin het tweetal dwars door Fallujah trekt met een vrachtwagenlading aan ammunitie zelfs spannend. Desalniettemin blijft het echter bij een tamelijk voorspelbare en bovendien oppervlakkige true crime film, die iets te gretig gebruikt maakt van de clichés in het genre. Echt vervelen zal je je nergens, maar uiteindelijk beklijft het vermoeden dat het Rolling Stone artikel dat inspiratie bood voor War Dogs een stuk interessanter is dan de film zelf.
