Het leven van een jonge moeder gaat niet over rozen. Naast het nastreven van een carrière in een onderbetaalde, tijdrovende baan moet het kroost iedere dag op tijd naar school worden gebracht en weer opgehaald, moeten er boodschappen worden gedaan en gekookt, ouderavonden worden bijgewoond, zorg en emotionele steun worden verleend en moet manlief die liever lui is dan moe ook nog eens tevreden worden gehouden. Wanneer laatstgenoemde er bovendien nog eens een webcam-affaire met een vreemde vrouw op na blijkt te houden, is het voor dertiger Amy genoeg geweest. Tijd om de verantwoordelijkheden van het moederschap de rug toe te keren en lekker te doen waar ze zelf zin in heeft. Op het lijstje staan: veel feesten, veel katers en avontuurtjes met alleenstaande vaders.
Met dit uitgangspunt positioneert Bad Moms zichzelf als een vrouwelijk antwoord op de bekende, laagdrempelige komedies waarin volwassen mannen zich als onverantwoordelijke pubers gedragen. Een markt die normaliter overwegend gedomineerd wordt door mannelijke hoofdrollen, maar waarin de laatste jaren een aantal uitzonderingen te vinden zijn, variërend van aardig (Trainwreck) tot leuk (Pitch Perfect) of zelfs hilarisch (Bridesmaids). Laatstgenoemde wordt nog weleens bestempeld als de vrouwelijke variant op The Hangover, die op zijn beurt weer geschreven werd door het duo Jon Lucas en Scott Moore. Naast het script nemen zij van Bad Moms ook de regie voor hun rekening.
Net als in de eerdergenoemde succeshit van Lucas en Moore is weer een aantal flink uitvergrote karikaturen te bekennen. Mila Kunis speelt Amy, een controlefreak die zichzelf voorbijloopt door iedereen het teveel naar zijn zin te willen maken, Kristen Bell een ietwat wereldvreemde huismoeder van een groot gezin en Kathryn Hahn een nymfomane alleenstaande moeder met een voorliefde voor mannen en alcohol. Hun losbandige escapades worden niet bepaald in dank afgenomen door de venijnige moeders van de ouderraad, een groepje uit de kluiten gewassen mean girls onder aanvoering van Christina Applegate, die zich ontpopt tot een prima antagonist in het verhaal.
De cast vult de rollen over het algemeen verdienstelijk in (met name Kathryn Hahn is heerlijk op dreef in een rol die haar de laatste jaren gemakkelijk af lijkt te gaan), maar het niveau van de grappen is wat wisselvallig. De seksgrappen en hoeveelheid vulgariteit hebben een tamelijk hoog lach-of-ik-schietgehalte, maar zo nu en dan slaan Lucas en Moore de plank aardig mis met irritante slowmotion-sequenties op de klanken van minstens zo vervelende top-40-nummers.
In een laagdrempelige zomerkomedie als deze is hier en daar een grap die niet uit de verf komt echter zo vergeven. Helaas gaat de film in de finale alsnog flink de mist in door terug te krabbelen van zijn lekker foute uitgangspunt en voor een familievriendelijker slotakkoord te kiezen. Middels een lange, goed bedoelde eindspeech probeert men een punt te maken over hoe niemand een perfecte moeder kan zijn en we er gaandeweg het beste van moeten zien te maken. Op zich niets mis mee, al voelt dit vooral als een vrij slap excuus om het gedrag van de hoofdpersonages goed te praten. Tamelijk onnodig, enerzijds omdat niemand op zon prekerige boodschap zit te wachten, anderzijds omdat al dat onverantwoordelijke gedrag juist hetgeen is waar de film het van moet hebben. Met iets meer ballen had Bad Moms zomaar kunnen uitgroeien tot een tegendraadse topper.
