Na afloop van de eerste screening van The Ungodly stond regisseur Thomas Dunn wat ongemakkelijk voor het publiek tijdens de Q & A met festivalprogrammeur Phil van Tongeren. Een meisje uit het publiek vraagt of dit zijn eerste grote film is. Dunn kijkt nog even naar het grote, lege bioscoopscherm naast hem, waar zojuist de aftiteling is afgelopen, en zegt wat timide dat het een heel bescheiden debuutfilm is en zeker geen grote film in termen van Hollywood. Misplaatste bescheidenheid van de regisseur, want trots mag Dunn best zijn op dit grimmige relaas van een werkloze filmmaker die besluit een documentaire te maken van een nog zeer actieve seriemoordenaar.
Na maandenlange observaties en amateur-detective te hebben gepeeld, lukt het documentairemaker Mickey Gravatski om een heuse moord van seriemoordenaar James Lemac op film vast te leggen. Die tape gebruikt Mickey vervolgens als chantagemiddel om een portret van hem te maken. Op dat moment heeft Lemac al een achttal moorden op zijn geweten, en als voorwaarde voor de documentaire stelt Mickey voor dat er geen nieuw slachtoffer mag vallen. Aan zijn editor belooft hij halfhalf om zo snel mogelijk met de tape van de moord naar de politie te gaan, maar eerst wil hij de seriemoordenaar voor zijn camera hebben. Natuurlijk loopt dit behoorlijk bizarre en onethische plan anders dan gehoopt, en binnen twee dagen zit Mickey tot over zijn oren in de problemen.
De films van Abel Ferrara waren van zichtbare invloed op dit debuut van Thomas Dunn. Hij heeft er samen met zijn producent Yan Fisher Romanovsky alles aan gedaan om de film geheel in lijn met Ferraras The Driller Killer, Ms. 45 en Bad Lieutenant zo gritty, urban and raw as possible te maken, zo vertelde hij na afloop van de voorstelling op het AFFF. En dat is aardig gelukt. Alhoewel niet opgenomen Ferraras thuishaven New York maar in Philadelphia creëert The Ungodly eenzelfde ziekelijke sfeer. Na afloop heb je het gevoel naar een explicietere en meer exploitatieve film te hebben gekeken dan daadwerkelijk het geval was. Bloed vloeit er overigens wel, maar heel gedoseerd. In James Dunns eigen woorden: The real horror is the emotional impact on the audience, and not the blood and gore.
