Een man werkt in een fabriek, gaat naar huis, neemt een bad, gaat eten in de kantine van zijn woning, leest een boek en gaat slapen. Een vrouw koopt haar lunch in een winkel en eet die thuis op. s Avonds kookt zij het voedsel in diezelfde kantine en wast daarna af.
Dit ritueel wordt talloze malen op monotone wijze herhaald, zo vaak zo identiek dat het lijkt of de filmscènes zelf gewoon herhaald worden, tot vervelens toe. Af en toen zijn er aandoenlijke variaties waarin de twee contact zoeken en uit hun eenzaamheid en repetitie stappen, maar daarna slaat de herhaling toe die na een tijd zijn punt wel gemaakt heeft en dan slechts verdomd saai is. De begin- en eindscènes (interviews met beide hoofdpersonen) moeten volgens de regisseur, hoofdrolspeler en Filmmaker in Focus de film diepgang geven over hoe mensen met traumas omgaan, maar daar komt in de praktijk weinig van terecht.
