Op 18 februari 1952 vond een opzienbarende reddingsactie plaats voor de staat Massachusetts aan de oostkust van de Verenigde Staten. Het was hondenweer en hartje winter toen twee gigantische olietankers in de problemen kwamen. Voor het schiereiland Cape Cod kwamen de SS Fort Mercer en de SS Pendleton door toedoen van zware windstoten, een onstuimige zee en een immense sneeuwstorm in de problemen en braken doormidden. Door de magertjes bemande kustwacht werd een reddingsactie op touw gezet. Met slechts vier reddingswerkers wist de kustwacht de schepen te bereiken en probeerde zo de levens van ruim dertig zeevaarders te redden. Een ongekend verhaal over heroïek en de kracht van de mens tegen de elementen. Met een flinke dosis Amerikaans patriottisme werd het natuurlijk helemaal een heldendaad. Je zou denken dat Hollywood hier nóg wel een schepje bovenop zou kunnen doen, maar de verfilming van het boek dat Casey Sherman en Michael J. Tougias over de gebeurtenis schreven, is overdreven sentimenteel en simpelweg niet spannend genoeg.
Maar liefst drie scenaristen werden opgetrommeld om het waargebeurde verhaal te vertalen naar een filmscript. De werkelijkheid werd zelfs nog wat afgezwakt door slechts één olietanker in de problemen te laten komen. Om het drama nog wat extra kracht bij te zetten wordt er flink ingezoomd op het liefdesleven van missieleider Bernie Webber. Hij moet zichzelf niet alleen tegenover de ervaren mannen van de kustwacht bewijzen, maar ook heelhuids thuis zien te geraken om met zijn liefje in een ander bootje te stappen, dat van het huwelijk. Overdreven veel tijd wordt ingeruimd voor de eerste kennismaking en de opbloeiende liefde tussen Bernie en telefoniste Miriam. De romance wordt zo vet aangestipt omdat we op deze manier Bernie nog een extra reden geven om stinkend hard zijn best te doen. Tot overmaat van dramatische ramp kan Bernies beste maatje niet mee de zee op en moeten er drie andere helden worden gecharterd. Het leeuwendeel van The Finest Hours draait dan ook om afwisselend de mannen aan boord van de SS Pendleton aangevoerd door Casey Afflecks Ray Sybert die zware tijden doormaken en Bernie en zijn club die door onweer en sneeuwwind Sybert en de zijnen moeten oppikken.
The Finest Hours van Australiër Craig Gillespie hinkt op meerdere gedachten, maar waar het om zou moeten draaien, komt niet echt lekker uit de verf. De vele shots geschoten op een (digitale) kolkende zee zijn weliswaar imposant, de spanning is ver te zoeken. Dit komt grotendeels op het conto van Gillespie die de chaos van de situatie niet in goede banen weet te leiden en hierdoor een vervelende verwarring bij zijn publiek zaait. Er wordt voortdurend heen en weer gezapt tussen de perikelen van Ray en Bernie en ondertussen zit Miriam ook nog eens te smachten naar een teken van leven van haar aanstaande.
Het invullen van de drie belangrijkste rollen is uitermate doorzichtig. Miriam vormt de aangeefster en het gedweeë vrouwtje dat voortdurend haar gezicht op standje overbezorgd heeft staan. Ray moet het leiderschap op zich nemen en heeft hierin behoorlijk wat te bewijzen. En voor Bernie geldt eigenlijk hetzelfde, ware het niet dat hij zich ook nog eens als een echte archetypische man anno 1952 moet zien te gedragen. De invulling van de personages is een aanfluiting, ondanks pogingen van het driekoppige schrijversteam om Miriam iets vooruitstrevends mee te geven. Zij vraagt Bernie ten huwelijk, maar zodra ze begint te piepen bij de kustwacht dat haar verloofde naar huis moet komen had ze net zo goed tegen een muur kunnen staan praten. De bijrol van Ben Foster is helemaal een raadsel, want deze hele fijne acteur voegt helemaal niets toe.
Het gebrek aan zenuwslopende spanning, ervan uitgaande dat je de uitkomst van Bernies reddingacties nog niet kent, wordt verder geweld aangedaan door de overdadige score waar je zo opgefokt van wordt dat je vandalistische neigingen krijgt. Componist Carter Burwell gaat vol op het orgel en kan geen moment zijn orkest gedeisd houden. The Finest Hours is volgestouwd met inspiratieloze muziek en themas die tot in den treure worden herhaald. Als in de afsluitende scènes ook nog eens vals sentiment van stal wordt gehaald dan is evident dat The Finest Hours, dat ook nog eens de obligate Titanic-verwijzing kent, zijn naam geen eer aan doet.
