Guy Maddin wordt ook wel de Canadese David Lynch genoemd. Hij is een van Canada's meest vooraanstaande regisseurs. Niet al zijn films bereiken echter de Nederlandse bioscoop. Zijn nieuwste film, The Forbidden Room (zie recensie), is nu te zien dankzij Previously Unreleased, het zomerprogramma dat interessante films die de Nederlandse bios niet haalden, een tweede kans biedt. Samen met Maddins nieuwste wordt ook de documentaire The 1000 Eyes of Dr. Maddin uitgebracht; vaak worden de twee zelfs achter elkaar vertoond. De documentaire biedt een overzicht van Maddins leven en carrière, en een inkijk in het werkproces en de gedachtekronkels van de regisseur.
The 1000 Eyes of Dr. Maddin werd deels gedraaid terwijl Guy Maddin The Forbidden Room aan het filmen was, waardoor letterlijk te zien is hoe hij bepaalde scènes in elkaar zet en filmt. Niet alleen is te zien hoe het chaotische camerawerk in die film tot stand kwam, Maddin legt ook uit wat hem daartoe bewoog: een recente neurologische afwijking, die volgens hem het gevolg is van een flinke griep in zijn schedel, waardoor hij voortdurend het gevoel heeft lichtjes aangeraakt te worden. Dit omschrijft hij als aangeraakt worden door geesten, en tijdens de opnames laat hij de geesten bepalen waar een scène of de camera heen moet.
Het komt The Forbidden Room niet ten goede, maar het is wel indicatief voor hoe Maddin al zijn hele carrière instinctief te werk gaat en non-narratieve films aflevert. Maddin beweert dat hij steeds meer verhalende films probeert te maken, maar hij faalt keer op keer. Tegelijk wenst hij dat mensen meer naar films zouden kijken zoals ze naar muziek luisteren: zich meer laten gaan en meer voelen dan altijd maar voornamelijk met de betekenis bezig te zijn. Want film heeft volgens Maddin zoveel potentie voor zintuiglijke overdaad, droomlogica én wiskundige logica dat het jammer is dat het medium vaak zo beperkt ervaren wordt.
The 1000 Eyes of Dr. Maddin illustreert Maddins gedachtes over het medium film niet alleen met fragmenten uit zijn oeuvre, maar probeert deze zo nu en dan ook uit te drukken door zijn stijl te imiteren, vooral in het geluidsdesign. Het resultaat is enigszins gekunsteld, maar het zorgt er wel voor dat de scènes uit de films van Maddin haast naadloos overvloeien in de documentairebeelden.
Als Maddin vertelt dat hij gefascineerd is door stille filmtechnieken en die vaak in zijn films gebruikt, is dat bijvoorbeeld ook goed terug te zien in de stijl van The 1000 Eyes of Dr. Maddin. De documentaire reflecteert daarmee zijn onderwerp. Af en toe gaat het er wat conventioneler aan toe met 'talking heads' van Maddin of voorkeursacteurs Udo Kier en Isabella Rossellini, maar het geheel is meer dan een opsomming van Maddins werk en leven. The 1000 Eyes of Dr. Maddin is een boeiende, stijlvolle documentaire over een interessante regisseur, die past bij diens experimenteerdrift en die meer te bieden heeft dan Maddins teleurstellende nieuwste film.
