Wie had ooit gedacht dat Scrat, de primitieve eekhoorn geobsedeerd door eikels, een vijfde apocalyps mee zou maken? Scrat laat met Ice Age: Collision Course personages als Shrek achter zich met de langste reeks animatiefilms van het computertijdperk. Na lawines, tsunamis, dinosauriërs en verhuizende continenten zorgt Scrat er dit keer voor dat een machtige asteroïde Manny, Diego, Sid en hun familie de stuipen op het lijf jaagt.
De eerste trilogie wist een aardige balans te vinden tussen Mannys familieavonturen en Scrats slapstickpraktijken. Het vierde deel, Continental Drift, leek een tweede trilogie te willen starten en nam iets te veel hooi op de vork. De cast leek wel verdubbeld te zijn met een nieuwe vijandige piratencrew die Mannys lieftallige bende moest spiegelen. Alle verhaallijnen moesten over zo veel personages worden uitgesmeerd, dat deze Ice Age-film niet bepaald een gestroomlijnd avontuur te noemen was. Het effect ebt nog een beetje na in Collision Course met personages zoals sabeltandtijger Shira. Zij is terug als het maatje van Diego maar verdwijnt al snel naar de achtergrond. Toch weet de film wat problemen van Continental Drift terug te draaien en keert hij terug naar de formule van de derde uiting: Dawn of the Dinosaurs.
Een van de pilaren van de Ice Age-formule is de dreiging van een allesvernietigende asteroïdeninslag. Een reden om wederom te focussen op de dinosauruswereld die mogelijk niet lang meer zal bestaan. We keren terug naar de ondergrondse jungle waar een stel vliegende reptielen aan het stoeien is met Buck, de theatrale en losgeslagen wezel uit de derde film. Tot dat moment is Collision Course wat zoekende naar een verhaal. Mannys dochter heeft een nieuw vriendje, dat uiteraard Manny's goedkeuring moet verdienen, maar na vier films lijkt de rek er een beetje uit bij Mannys familieproblemen. Zodra Buck zich bij het groepje aansluit krijgt het entertainmentgehalte een adrenalineshot.
Dankzij de gestoorde animatie en de volle overgave van Simon Pegg is het personage belachelijker dan ooit. De manier waarop hij al vallend tegen vliegende dinosauriërs vecht en de natuurwetten compleet negeert, doet meer dan ooit denken aan de tekenfilmlogica van Looney Tunes. De animatietechniek is hier tevens indrukwekkend, driedimensionale personages bewegen zich soms op manieren die kenmerkend zijn voor de tekenfilms van vroeger; er is hier duidelijk afgekeken. Na de reünie met Mannys familie legt Buck vrolijk uit met behulp van handig geplaatste tabletten, hoe ze een gigantische asteroïde gaan tegenhouden. De dierenfamilie en menig filmbezoeker kijkt het wat ongelovig aan. Maar wanneer Scrat later per ongeluk de Maan langs de Aarde keilt, met de zwaartekracht een hele rivier optilt en Buck zorgeloos het rivierbed oversteekt, besluit het gezelschap er maar gewoon in mee te gaan.
De serie had altijd al de scènes met Scrat als een idioot tussendoortje. Maar dit keer is het helemaal doorgetrokken in het hoofdverhaal en zet men volledig in op slapstick en compleet overdreven humor. Bovendien komt de animatiestijl op momenten echt angstvallig dichtbij die ongrijpbare Looney Tunes-kwaliteit. Voor liefhebbers van die tekenfilmstijl is Collision Course op de beste momenten dan ook enorm verfrissend. Jammer genoeg blijven er veel elementen over die aanvoelen als onnodige herhaling in een franchise die zijn zegje al gedaan heeft. Het subplot van de datende dochter, een liefdesverhaal met Sid en een soort spirituele cult geleid door een Lama zijn geen van alle memorabel. Niet alle grappen werken even goed en het verhaal meandert ook maar wat langs verschillende settings. De nieuwerwetse stijl van visuele humor maakt echter veel goed, Ice Age heeft hiermee iets te pakken wat je momenteel nergens anders ziet. Hopelijk gaat Blue Sky Studios hiermee verder in een eventuele zesde film.
In zijn geheel is de vijfde Ice Age bijna een heropname van Dawn of the Dinosaurs. Dankzij een terugkeer naar dinosauriërs, Buck en het zoveelste familieprobleem van Manny lijkt het net de derde film met een nieuw likje verf. Ice Age: Collision Course verdient dus zeker geen punten voor originaliteit. Maar dankzij enkele prachtige scènes die je bombarderen met 3D-effecten en een haast verloren stijl van hyperbolische tekenfilmhumor, is hij voor de nostalgiezoekers onder ons best te pruimen.
