Roland Emmerich maakt graag dingen kapot. Na films als Godzilla en The Day After Tomorrow staat zijn naam praktisch gelijk aan in puin gelegde wereldsteden. Wat dat betreft is 2012, waarin de hele planeet het moest ontgelden, de kroon op zijn werk. Maar zijn bekendste werk is misschien wel Independence Day uit 1996. Een combinatie van jaren vijftig sciencefiction en de rampenfilms van de jaren zeventig, gemoderniseerd met de laatste effecten, werd de film een wereldwijd succes. Een vervolg liet lang op zich wachten, maar twintig jaar later is er dan eindelijk dit tweede deel. En opnieuw zijn de hoofdsteden van de wereld niet veilig.
Twee decennia na onze overwinning op de buitenaardse wezens ziet de wereld er heel anders uit. De mensheid heeft zich verenigd, en maakt gebruikt van de buitenaardse technologieën om onze wereld weer op te bouwen. Uiteraard is deze vrede niet van lange duur. Uitgerekend tijdens de viering van het twintigjarig jubileum van de bevrijding dient een nieuwe dreiging zich aan.
Emmerich verspilt geen tijd om ter zake te komen. In rap tempo brengt hij ons weer bij met oude bekenden, en introduceert een aantal nieuwe gezichten. Grote afwezige is natuurlijk Will Smith. Al bij de aankondiging van dit vervolg was zijn deelname onzeker, en Smith twijfelde zo lang dat er met twee versies van het script werd gewerkt: één met Will, en één zonder. Hij wordt gemist, want het ontbreekt Resurgence aan een sympathieke hoofdpersoon. De jonge cast doet zijn best, maar Liam Hemsworth heeft helaas niet het charisma van Smith. Met meer aandacht voor de bijfiguren uit het eerste deel is het sowieso al druk op het scherm, waardoor uiteindelijk geen van de personages voldoende aandacht krijgt.
Na deze introductie schakelt Emmerich al snel door naar de hoogste versnelling. Het is dan vernietiging wat de klok slaat, maar echt indruk maakt het niet. Een moment als de ontploffing van het Witte Huis op zichzelf al iconisch genoeg voor de filmposter heeft dit vervolg eigenlijk niet. Het was een moment waar naartoe gewerkt werd vanaf het moment dat de kollossale ruimteschepen in de lucht verschenen, en dat zolang mogelijk werd uitgesteld. Dergelijke opbouw ontbreekt in dit vervolg volledig. Toegegeven, zulk spektakel was twintig jaar geleden een stuk indrukwekkender. Tegenwoordig kijkt de gemiddelde actiefilm niet op een monument meer of minder. Maar zelfs als een hele stad van de grond getrokken wordt om aan de andere kant van de wereld op een andere te vallen, maakt dat nauwelijks indruk.
De ongeschreven regel voor vervolgen is dat ze groter en beter dan hun voorganger horen te zijn. Emmerich volgt het eerste deel van die regel tot de letter. Van de ruimteschepen tot de buitenaardse wezens zelf: alles in dit vervolg is groter. Beter is het helaas niet. Van het verhaal en de personages hoef je bij dit soort films niet veel te verlangen, en beiden zijn dan ook onderontwikkeld. Maar vooral het spektakel valt tegen. De actie is meer van hetzelfde. Niet alleen in vergelijking met het eerste deel, want Resurgence weet zich ook nauwelijks te onderscheiden van zijn genregenoten. Van Emmerich zou je op dat vlak toch meer verwachten. Meer gaan we in ieder geval krijgen, want het einde hint al naar een derde deel. Dat belooft een stuk interessanter te worden dan dit weinig geïnspireerde vervolg.
