Vanuit het hoge noorden bereikten de fervente lezer de afgelopen jaren voornamelijk spannende boeken. De Scandinaviërs hebben kennelijk een neus voor thrillers en mysterie. De populariteit ervan wordt steevast vertaald naar de bioscoop, waar het succes van de Zweedse en Deense thriller nog eens dunnetjes wordt overgedaan. Dat De Man die Ove Heet een bestseller is staat buiten kijf. Het is alleen dit keer geen thriller, maar een tragikomedie over een stuk chagrijn die het nodig vindt om alles en iedereen op de regeltjes te wijzen, maar tegelijkertijd een groot verdriet met zich meedraagt. De verfilming van het boek van Frederick Backman door regisseur Hannes Holm blijkt een aangename zit, wat vooral wordt veroorzaakt door de onnavolgbare vertolking van hoofdrolspeler Rolf Lassgård. Er doemen vergelijkingen op met de rollen van Jack Nicholson in As Good As it Gets en About Schmidt en met name in de aftrap de absurd-komische vignettes van Zweed Roy Andersson. Maar zodra we meer komen te weten van titelfiguur Ove slaat niet alleen de ernst maar ook het gevaar van het cliché toe.
Holm slaagt er niet in om de toon van de eerste akte zijn hele boekverfilming lang door te voeren, maar dit lijkt een bewuste keuze. Het zou wellicht ook wat saai zijn geweest om brompot Ove bijna twee uur lang door het beeld te laten lopen terwijl hij anderen wijst op hun tekortkomingen. In zijn afgesloten straat wordt niet met auto's gereden. Menselijk contact beperkt de pensionado graag tot het hoognodige. Hartelijkheid van zijn nieuwe buren, een gezinnetje met twee kids en een derde op komst, worden met argusogen aanschouwd. Hebben al deze mensen nou echt niets beters te doen dan onze Ove het leven zuur te maken? Maar de mopperpot was niet altijd zo moeilijk te versjteren. Eens was hij een enigszins timide en excentrieke jongeman die zijn toekomstige vrouw Sonja ontmoette in de trein. Ove volgde zijn overleden vader op in de fabriek die wielen voor treinen maakt. Diezelfde fabriek die hem na decennia trouwe dienst de deur wees omdat de automatisering haar intrede deed. En dan was er nog de harmonie met de buurman, die is uitgemond in een strijd maar nieuwe dimensies heeft gekregen nu deze zelfde buurman zwaar gehandicapt in een rolstoel zit.
Ove heeft de nodige tragedies gekend en kijkt met weemoed en pijn in het hart terug naar het verleden. Deze flashbacks stellen Holm, tevens verantwoordelijk voor het scenario, in staat om de hoofdpersoon meerdere lagen mee te geven. Dit moet ten koste gaan van iets en dat is in dit geval de humor en lichtvoetigheid waarmee je het verhaal in bent gezogen. Deze geleidelijke verdiepingsslag is even wennen, maar zorgt voor nieuwe dynamiek en sympathie voor Ove, waarvan je ook heus wel weet dat hij niet alleen maar een immense zeikerd is. Hierbij introduceert Backman het gezinnetje, waarvan immigrante Parvaneh haar nieuwe buurman niet alleen een spiegel voorhoudt maar hem ook de mooie zaken des levens laat zien. Gelukkig maakt Ove niet een draai van honderdtachtig graden, waardoor hij opeens verandert in een sullige goedzak met opagevoelens die cadeautjes met kerst meebrengt en met de kids gaat voetballen. Ove blijft door het terughoudende ietwat afstandelijke spel van Lassgård een ongemakkelijke man, waarbij je op je hoede moet blijven. Als kijker beschik je echter over wat meer info over Oves verleden en vergeef je hem zijn gedrag gemakkelijker. Het is een slimme keuze om het publiek op deze wijze op voorsprong te zetten.
Maar ook Een Man die Ove Heet ontkomt niet aan clichés. Deze volgtrekken zich voornamelijk rondom het gedrag en de levenshouding van Ove. Zodra we meer te weten komen over de 59-jarige is het niet alleen zonneklaar wat voor leed hij met zich meedraagt, maar ook waarom hij zich zo rigide opstelt en zelfs in welke richting zijn persoonlijkheid zich zal begeven. Hackmann geeft dit in zijn romanvorm door kleine, korte episodes die telkens andere aspecten van Oves persoonlijkheid, die complexer is dan aanvankelijk lijkt, aan het licht brengt. Erg bezwaarlijk zijn deze semi-sentimentele cliché's overigens niet. Het leidt tot het besef dat Ove niet alleen maar een zeurpiet is, maar een groot gevoel heeft voor rechtvaardigheid en behoefte heeft aan duidelijkheid en orde in een leven dat is getekend door verlies en tragiek. De feelgoodfactor krijgt niet de overhand, maar Holm schurkt er dicht tegenaan.
