Al sinds de jaren vijftig deden Ed en Lorraine Warren onderzoek naar het paranormale. Het echtpaar beweerde bij zon tienduizend zaken betrokken te zijn geweest, variërend van bezetten poppen, hekserij en duiveluitdrijving. Uit de duim gezogen of niet, de verhalen van de Warrens bleken goed genoeg voor Hollywood. Ze inspireerden beide versies van The Amityville Horror, maar ook James Wans The Conjuring. Voor het vervolg dook Wan opnieuw in de annalen van de Warrens en koos hij de Enfield-zaak uit 1977.
Wan maakte begin deze eeuw naam met Saw. Hoewel niet vies van de nodige gore werd de film door zijn originele gegeven en slimme twist een grote hit. Terwijl de vervolgen in handen van andere regisseurs steeds platter werden, koos Wan voor zijn volgende horrorfilms een bovennatuurlijke insteek. Insidious en The Conjuring vielen vooral op door hun bijna ouderwetse gevoel voor sfeer en langzaam opbouwende spanning. Het vervolg op laatstgenoemde is wat dat betreft niet anders.
Opnieuw heeft een kwaadaardige geest het op een onschuldig gezin voorzien. Wat begint met wat gestommel midden in de nacht ontaardt al snel in een ware nachtmerrie. Het meubilair beweegt uit zichzelf, en ook het speelgoed lijkt een eigen willetje te hebben. Het is deze keer alleen geen enge pop al laat Annabelle wel even haar gezicht zien maar een wondertrommel die de familie wakker houdt. Het zijn bekende stokpaardjes van Wan, en ook al weet hij ze nog steeds effectief in te zetten, na een klein uurtje sluipt de herhaling er toch wel in. Met een speelduur van ruim twee uur is The Conjuring 2 een flinke zit. Het lukt Wan niet de spanning er de hele tijd in te houden.
Wan verspilt veel tijd met verhaallijnen die er niet toe doen. Na een traumatische ervaring tijdens één van hun onderzoeken zit de schrik er goed in bij Lorraine, en stoppen zij en Ed met hun werk. Als het echtpaar gevraagd wordt de zaak van de Hodgsons te onderzoeken twijfelt ze, maar het uiteindelijke antwoord staat natuurlijk allang vast. Ook de vraag of de familie Hodgson alles niet in scène zet, loopt op niets uit. Wan laat daar namelijk geen enkele twijfel over bestaan en gezien hun ervaringen hebben Ed en Lorraine genoeg reden het gezin te geloven. Door dergelijke zijsporen verliest het verhaal zijn richting, waardoor de ontknoping ondanks de behoorlijke speelduur alsnog te vroeg komt.
Toch weet Wan een griezelige sfeer en dito beelden op te roepen. Het regenachtige Londen zorgt voor een drukkende en grauwe setting. De plaaggeesten zelf zijn minder zichtbaar, maar hun aanwezigheid is constant voelbaar. Wat we van ze zien zet de nekharen overeind. Wan heeft de kunst van het weg laten goed begrepen en laat de cameravoering het werk doen. Vooral een eenvoudige, maar kunstig gefilmde seance onderstreept nog eens dat wat je niet kunt zien, veel enger is dan wat je wel ziet.
