Is het niet ironisch dat uitgerekend de enige alom bejubelde film met Sarah Jessica Parker gaat over de slechtse regisseur die Hollywood ooit zou hebben gehad? Afgezien van Ed Wood heeft Parker maar weinig gedaan wat de moeite van het bekijken waard is en sinds het einde van haar succesvolle serie Sex and the City is het helemaal bar en boos met haar filmkeuzes. Of dat ooit gaat veranderen, mag worden betwijfeld. Waar generatiegenoten als Julia Roberts en Sandra Bullock nog wel eens buiten hun comfortzone willen treden, lijkt Parker het allemaal wel best te vinden. Voor een flauwe romkom waarin ze praktisch dezelfde rol mag spelen als de afgelopen vijftien jaar, draait ze haar hand dus niet om.
Voor de leeghoofdige en nietszeggende film die All Roads Lead to Rome is, heeft hij een tamelijk curieus uitgangspunt: gelukkig gescheiden moeder Maggie onderneemt met haar tienerdochter Summer een vakantie naar Italië om laatstgenoemde ervan te weerhouden in New York de schuld op zich te nemen voor een drugsgerelateerde misdaad waarvoor haar lamlendige vriendje verantwoordelijk is. Er zijn vele malen complexere films gemaakt vanuit simpelere ideeën. Hoe dan ook, Summer is jong, lastig en doof voor de goede raad van haar immer opgewekte moeder en op een gezamenlijke vakantie zit ze al helemaal niet te wachten. Als het contrast tussen de twee in de eerste minuut niet geheel duidelijk is, wees dan niet ongerust; het wordt in de tien minuten erna nog volop ingewreven.
Moeder en dochter zijn nauwelijks gearriveerd in Toscane of ze lopen al direct tegen een oude vlam van eerstgenoemde aan. Uiteraard slaat de vonk weer direct over, dus kan gelijk worden voorspeld hoe de rest van de film zich zal ontvouwen. Maar kijk eens aan, de knappe Italiaan blijkt al een partner te hebben. Mooi zo, hoeft er tenminste geen tijd te worden vrijgemaakt voor een geforceerde romance en kan in plaats daarvan worden gefocust op de band tussen moeder en dochter. Haha, gefopt! De vrouw in kwestie is eigenlijk zijn dochter en aldus staat niets de twee voormalige geliefden in de weg om zonder goede reden weer hoteldebotel verliefd op elkaar te worden. Pfoe, we waren al bang dat er iets interessants zou gaan gebeuren.
Overigens is de romantische noot maar een bijkomstige factor. In de basis draait het vooral om hoe de rebelse Summer naar Rome probeert te vluchten (om daarvandaan terug te reizen naar New York), daarvoor zonder schroom een auto steelt en de bejaarde moeder van de eerder genoemde Italiaanse love interest op sleeptouw neemt. Dit leidt uiteraard tot een achtervolging door haar moeder Maggie (plus haar voormalige vriend) die daarbij dusdanig veel domheid tentoonspreidt dat moeilijk voor te stellen is dat ze in New York bevoegd is les te geven. Een komische achtervolgingsfilm door het mooie Italiaanse landschap had misschien best kunnen werken met beter uitgewerkte personages en daadwerkelijke humor, maar in dit product is de enige verrassing dat de film ondanks zijn lompe Amerikaanse aanpak blijkt te zijn geregisseerd door een Zweedse.
