In 2018 verscheen de best aardige thriller Searching waarin een vader via moderne (sociale) media en apps op zoek ging naar zijn verdwenen dochter. De kijker kreeg enkel zijn online activiteiten te zien. Het idee was niet helemaal vers, want afgekeken van genregenoot Unfriended. Vierenhalf jaar later verschijnt van dezelfde makers Missing. Het idee is hetzelfde en het uitgangspunt blijkt nog niet eens zo achterhaald.
Dit keer draait het om tiener June, die na het overlijden van haar vader een moeizame relatie onderhoudt met haar overbeschermende moeder Grace. Als Grace met haar nieuwe vlam een romantisch reisje naar Colombia onderneemt, is June blij dat ze even helemaal haar gang kan gaan. Ze tuigt dan ook een huisfeestje op. Als ze op maandagochtend brak wakker wordt vergeet ze haast haar moeder en vriend op te halen van het vliegveld. Maar June keert met een lege auto terug: moeder en vriend zijn spoorloos.
Het moet gezegd dat vooral de eerste helft van deze bijna twee uur klokkende misdaadthriller erin gaat als een... eh... cookie. June gaat op onderzoek uit en komt erachter dat haar moeder nooit heeft uitgecheckt. Ze chartert een lokale, wat chaotische speurneus die al snel meer duidelijkheid weet te verschaffen, maar tegelijkertijd het mysterie alleen nog maar groter maakt. Want was de man met wie Grace op vakantie ging wel te vertrouwen en heeft haar eigen moeder misschien ook een geheime agenda?
Regisseurs Nicholas D. Johnson en Will Merrick nemen met hun eigen scenario geen moment gas terug en maken je steeds nieuwsgieriger naar de ware toedracht van de verdwijning. De schermpjes, apps, chats, camera's, zoekopdrachten, facetimegesprekken en berichten vliegen je om de oren (vreemd genoeg in haarscherpe resolutie zelfs op oudere apparaten), maar de filmmakers weten de informatie overzichtelijk over te brengen op het publiek.
De hapklare brokken verraden dat Missing gestructureerder en schematischer in elkaar steekt dan aanvankelijk het geval lijkt. De razende hogesnelheidstrein dreigt in de tweede helft echter voortdurend uit de bocht te vliegen. Niet alleen door het toenemende sentimentele besef van June dat ze haar ma toch wel mist, maar vooral door de overdaad aan plotwendingen. Door ons voortdurend op het verkeerde been te zetten, verliezen Johnson en Merrick de aansluiting met hun publiek, vooral als blijkt dat je evidente aanwijzingen inderdaad terecht zijn opgevallen en een voor een worden afgevinkt.
De fascinatie slaat om in een gevoel dat de zaak maar beter zo snel mogelijk afgerond kan worden, want dan weten we in ieder geval hoe het zit. Het genre van een digitale zoektocht naar de ware toedracht werkt echter nog steeds, al is het maar omdat er sinds 2018 weer een boel apps en apparaten bij zijn gekomen die nieuwe perspectieven bieden. Het valt echter te bezien of een derde film in de reeks tot soortgelijke verrassende invalshoeken zal leiden. Het gevaar van sleetsheid loert om de hoek, vooral als de regisseur het trucje waarbij je naar het scherm zit te kijken van iemand anders dan je denkt meermaals van stal haalt.
Dat Missing onder de streep afglijdt naar middelmatigheid is te wijten aan het feit dat de schrijvers van gekkigheid niet meer wisten hoe de kijker om de tuin te leiden en de aandacht van de hoofdzaken af te leiden. Dit gaat niet alleen ten koste van de geloofwaardigheid, maar is vooral een aanslag op de intelligentie van de kijker. Waar je het eerste uur op het puntje van je stoel zit, kun je geleidelijk aan relaxed achteroverleunen.
