Canadees Christopher Plummer wordt in de late herfst van dit jaar zeventachtig. De acteur begon zijn carrière na de Tweede Wereldoorlog in het theater en verscheen tien jaar later ook voor het eerst op het witte doek. Hij is nog altijd het bekendst van zijn rol als kapitein von Trapp in The Sound of Music uit 1964. Zijn loopbaan als acteur klokt nu bijna zeven decennia. Nog steeds wordt Plummer niet alleen maar gevraagd voor suffe oparollen, getuige zijn Oscarwinnende vertolking van een oude homoseksueel in Beginners naast Ewan McGregor. Plummer is zon acteur die acterend het graf in stapt en laten we hopen dat dit nog heel lang gaat duren. Dat zijn rollen nog steeds uitermate onderscheidend en boeiend zijn, bewijst Plummer met zijn hoofdrol in het fijngevoelige oorlogsdrama Remember. Hierin speelt de acteur Zev Guttman, een overlevende van Auschwitz die op zoek gaat naar de kampcommandant die eigenhandig verantwoordelijk was voor het uitroeien van Zevs complete familie.
Remember is het nieuwste project van Atom Egoyan, de Egyptisch-Armeense maker van uitstekende thrillers als Chloe en het in 2013 verschenen moorddrama Devils Knot. Dit keer mocht Egoyan met oudjes aan de slag, want naast Plummer zien we een hoogbejaarde Martin Landau die net als Zev in een Joods rusthuis bivakkeert. Landaus personage, Max Rosenbaum, besluit zijn vriend Zev uitvoerig te instrueren in zijn zoektocht naar de oud-SSer met bloed aan zijn handen. Als aanknopingspunt en houvast heeft de man een handgeschreven brief. Zev lijdt aan een beginnende vorm van dementie en moet voortdurend op de hoogte worden gehouden van zijn eigen plannen. Het thuisfront verschaft hem in de vorm van de aan een rolstoel gebonden Max voor de nodige info, updates en herinneringen. Zev moet op zoek naar een man die luistert naar de naam Rudy Kurlander. Dikke kans dat deze nazi ooit zijn naam heeft veranderd. Bovendien zijn er in de gehele Verenigde Staten meerdere Rudy Kurlanders. Er zit niets anders op voor Zev dan ze allemaal op te zoeken.
De missie van Zev is vreemd genoeg op momenten haast vermakelijk. Het doet sterk denken aan die van Bill Murray in Broken Flowers van Jim Jarmusch, al zijn natuurlijk de aanleiding en de ernst ervan totaal anders. Er blijft een prettige soort spanning hangen om de klus die het oorlogsslachtoffer te klaren heeft. Dit voelt misplaatst aan, omdat het namelijk wel draait om genoegdoening, verzoening met het verleden en simpelweg wraak. Dat het bloedserieus is weet Egoyan te vangen in afzonderlijke episodes. Zo klopt Zev op een gegeven moment aan bij een politieagent ergens in niemandsland. De diender is de zoon van een Rudy Kurlander en denkt dat Zev een maatje uit het Duitse leger van zijn vader was. Het dwepen met nazi-parafernalia en de wetenschap hoe Zev hier zelf tegenover staat zorgt voor bloedstollende momenten. Het vestigt tevens het besef dat Zev ook daadwerkelijk voornemens is zijn plannen tot uitvoering te brengen. Emotioneel intens is ook de scène waarin Zev aan het ziekbed van een krakkemikkige Rudy Kurlander staat. Zou het richten van een pistool tegen de slaap van de patiënt leiden tot een genadeshot, een verlossing uit uitzichtloos lijden of gerechtigheid zijn?
Dat Remember geen eenzijdige exercitie van wraak en verbetenheid is geworden is vooral te danken aan het fijnzinnige spel van Plummer. Hij speelt een man die achterom moet kijken om de laatste jaren van zijn leven door te kunnen komen. Zev twijfelt weliswaar niet aan zijn opdracht, maar wel aan de keuzes die hij in het leven heeft gemaakt. Zijn vergeetachtigheid zou je zowel als een obstakel als een zegen kunnen beschouwen, al blijkt al snel dat het geheugen heel selectief kan zijn. Daar komt bij dat Zev geen nare man is. Niemand behalve Max weet van zijn plannen, maar gedurende zijn intensieve reis kriskras door de VS komt Zev ook vele bijzondere mensen tegen, onder wie een slim, sociaal jongetje in de trein. Plummer laat zien dat zelfs de liefste opa nog kan worden verscheurd door haatgevoelens en spijt. Zev laat een boel achter en zet veel op het spel, waaronder een overbezorgde zoon die alles in het werk stelt om zijn verwarde vader op te sporen.
Egoyans oorlogsdrama excelleert vooral in de finesses en niet in de soms veel te vet aangezette confrontaties. Dat hij flink uit de bocht kan vliegen bewijst de filmmaker in de finale, waarin hij met een joekel van een plottwist komt aanzetten. Deze is overdreven grotesk, maar het valt hem te vergeven door de prachtig uitgedragen emoties die Christopher Plummer op hartverscheurden wijze aan zijn publiek meegeeft.
