Sacha Baron Cohen heeft een opvallend goed verlopen acteercarrière gehad. De Britse komiek werd begin deze eeuw bekend met zijn televisietypetjes Ali G, Borat en Brüno, die vervolgens alle drie een door hemzelf geschreven film kregen. Toen hij vervolgens de overstap maakte naar Hollywood, wist hij rollen te veroveren in prestigieuze films als Hugo en Les Misérables en was hij zelfs lange tijd de beoogde kandidaat om Freddie Mercury te vertolken in een (nog steeds op handen zijnde) biopic. Toch heeft Cohen zijn fundament als komiek die de grenzen van het toelaatbare opzoekt, nooit verloochend. Zo zagen we hem enkele jaren geleden nog in de titelrol van het even platvloerse als satirische The Dictator en geheel in die lijn is hij vanaf deze week te zien als Noord-Engelse aso in de opnieuw door hemzelf geschreven actiekomedie Grimsby.
De titel verwijst naar het stadje waar de broers Nobby en Sebastian zijn opgegroeid. Laatstgenoemde heeft dit godvergeten oord (dat naar verluidt in werkelijkheid een prima woonplaats is) op jonge leeftijd verlaten toen hij door een koppel uit Londen werd geadopteerd, waarna hij als topspion voor de overheid is gaan werken. De ander is er blijven hangen en heeft met zijn moddervette vrouw en elf kinderen een leven opgebouwd waar zelfs de familie Flodder zich voor zou schamen. Het contrast tussen de twee broers kan haast niet groter zijn, dus is hun hereniging na bijna dertig jaar er een die niet zonder problemen verloopt. Zo zorgt het gestuntel van de onhandige Nobby ervoor dat Sebastian een belangrijke missie verknoeit en zijn voormalige werkgever achter zich aan krijgt. Maar goed, zoals de regels van het genre voorschrijven zal hun broederliefde elk obstakel overwinnen.
Waar de meeste actiekomedies het gooien op een veilige mix van actie en komische taferelen, slaat de balans in Grimsby stevig door richting de grove humor. Des te opvallender is het dat de regisseur van dienst Louis Leterrier is, wiens eerdere werk een prima oog oog voor actie onthulde maar niet bepaald blijk gaf van al te veel gevoel voor humor. Grimsby draait die tendens om: de actiescènes zijn weinig enerverend, terwijl de grappen juist opvallend vaak doel treffen. Toegegeven, met goede smaak heeft het allemaal weinig te maken (vooral de olifantenscène zal niet aan iedereen besteed zijn), maar de timing is degelijk en Sacha Baron Cohen en Mark Strong hebben als de twee broers een prima chemie.
Waar de film het helaas laat liggen, is in tal van andere aspecten. Zoals al eerder gemeld, is de actie tamelijk oninteressant en helaas zijn ook alle spionagegerelateerde plotontwikkelingen behoorlijk voorspelbaar. Regelmatig oogt de film als een nogal haastige aaneenrijging van scènes, waarin men zelden tijd durft vrij te maken voor iets dat op personageverdieping lijkt. De flashbacks waarin we de geschiedenis van de twee broertjes te zien krijgen, zijn er nogal losjes doorheen gestrooid en vallen behoorlijk uit de toon. Verder wordt voor de humor net iets te vaak geleund op popculturele verwijzingen, al komt Grimsby daar een stuk beter mee weg dan de laatste Seth MacFarlaine-film. En hoewel de referentie voor het oprapen ligt, wordt geen enkele keer de connectie gezocht met James Bond. In tegenstelling tot de vele malen dat Kingsman: The Secret Service zich daar wel schuldig aan maakte.
Meer dan eens doet Grimsby denken aan die succesvolle actiefilm van vorig jaar. Deze stak weliswaar op veel fronten beter in elkaar, maar was in zijn uitgedragen ideologie misschien toch wat ondoordacht. Door de Britse elite tot superieur aan alles en iedereen te maken, werd teruggevallen op het typische Brits-imperialistische gedachtegoed waar de klassieke James Bond-films op gestoeld zijn, dat de film aanvankelijk onderuit leek te willen halen. Grimsby geeft hier een leuke draai aan door de onderklasse constant belachelijk te maken, maar uiteindelijk toch een soort heldenrol te geven. Ondertussen wordt de elite getoond als hetzelfde tuig in chiquere kleding. Daarmee bouwt Cohen leuk verder aan een oeuvre waarin hij de elite (waar hij overigens zelf uit afkomstig is) een veeg uit de pan geeft door een verwrongen spiegel op te houden. Lachen om het klootjesvolk legt vooral je eigen superioriteitsgevoel bloot.
