Alle vijf lange jaren die zijn toch korte leventje telt, woont Jack met zijn moeder in Kamer. Elke ochtend als hij wakker wordt, groet hij Tafel, Gootsteen en Lamp. De buitenwereld, zo heeft moeder Joy hem verteld, is boosaardig en wreed en wordt bevolkt door buitenaardse wezens. Het is er niet veilig, maar Joy kan het niet langer verkroppen om haar zoon de waarheid te onthouden. Wat het jochie op televisie ziet, is geen fantasie, maar de werkelijkheid. Het gaat er niet in bij de jongen. Hij weet niet beter dan dat zijn leven zich afspeelt op een paar vierkante meter. Toch is het tijd om een plan te smeden en te ontsnappen.
Een kat in net nauw maakt rare sprongen, een moeder die voor het welzijn van haar kroost vreest wordt een tot de tanden gewapende leeuwin. Toch uiten de overlevingspogingen van Joy zich niet in vijandelijke of agressieve daden. De vechtlucht van de jonge moeder uit zich in het beschermen van en beste voorhebben met haar zoon. Jack heeft ondertussen voor zichzelf een complete fantasiewereld geschapen, waarbij hij de objecten om zich heen aanduidt zonder bepaald lidwoord. Hij praat erover alsof het levende wezens, zijn vrienden, zijn die hij al zijn hele leven heeft gekend. De premisse van het emotioneel complex en verontrustende drama Room, naar regie van Lenny Abrahamson, is uiterst beklemmend. Maar de Ier is niet van plan moeder en zoon twee uur lang opgesloten te houden. De buitenwereld die lonkt en zich uiteindelijk openbaart, is net zo goed meedogenloos. Want hoe ga je om met de hereniging met je ouders die jarenlang doodsangsten hebben uitgestaan? Hoe treed je de sensatiehongerige media tegemoet die vechten om een interview? Maar nog belangrijker: hoe zorg je ervoor dat je kind dat nog nooit het zonlicht direct op zijn huid heeft gevoeld een leven krijgt zoals dat van elke willekeurige leeftijdsgenoot? Naar het blijkt begint het echte, claustrofobische drama van Room pas bij de daadwerkelijke invrijheidstelling.
Room is gebaseerd op het gelijknamige boek van Emma Donoghue, die haar eigen boek uit 2010 ook nog eens tot scenario bewerkte. De Ierse schrijfster verklaart dat ze haar verhaal niet op ware feiten heeft gestoeld, maar kreeg inspiratie na het lezen over het weerzinwekkende en deerniswekkende verhaal van de Oostenrijker Joseph Fritzl. Hoofdrolspeelster Brie Larson, sinds afgelopen weekend in het bezit van een Oscar, gaf aan dit emotioneel geladen verhaal niet als een misdaadverhaaltje te willen benaderen. Ze wil de nadruk leggen op de omgang met de boze buitenwereld. Abrahamson trekt net voldoende tijd uit om de ernst van de situatie van opgesloten zitten te laten doordringen. Hij doet dit met spitse dialogen en situatieschetsen, waarbij blijdschap, geborgenheid en laf geweld elkaar afwisselen. Hierbij maakt hij gebruik van een voice-over van een vroegwijze Jack. De regisseur van onder meer het absurdistische muzikantendrama Frank gooit bij de ontsnappingspoging het roer rigoureus om. Weinig tijd om te wennen aan al die mensen krijgen moeder en zoon niet. Jack blijkt in gezelschap erg introvert en weet zich maar moeilijk een houding te geven ten overstaan van al die aandacht. Het is een razendknappe acteerprestatie van de Canadese kindacteur Jacob Tremblay die met zijn negen levensjaren een ongeëvenaard inlevingsvermogen laat zien.
Maar de ware ster is hier wel Larson, die zo veel op zich af ziet komen dat je haar personage bijna zou aanraden zich weer met haar zoon van de buitenwereld af te sluiten. Ware het niet dat zij eerder aan haar vrijheid gewend is dan haar zoon, die haast met weemoed terugdenkt aan de voor hem zo vertrouwde cocon van de kamer. Donoghue maakt invoelbaar dat de mens snel dreigt terug te vallen in het bekende en vertrouwde, zelfs als dit gevangenschap is. Het fijne van Room is dat het niet tot op de komma wordt voorgekauwd. Zo is er de wrijving tussen Joy en haar vader, die zijn nieuwe kleinzoon maar niet kan accepteren. Het wordt slechts in een kort conflictmoment aangestipt, maar niet verder uitgebouwd. Hetzelfde geldt voor de borstvoeding die Joy kennelijk heeft gegeven, wat weleens een middel kan zijn geweest om een volgende zwangerschap te voorkomen. Ook vermijdt Abrahamson expliciete momenten. Hij geeft zijn publiek precies wat het weten moet en de verbeeldingskracht doet de rest. Dit Oscarwaardige Iers-Canadese familiedrama kent een heleboel sentimentele valkuilen, maar Abrahamson stuurt er vakkundig vandaan. Hiermee is wat een melodramatische draak had kunnen zijn van het type waargebeurd woensdagavonddrama verworden tot een benauwende studie van het vermogen van de mens om zich aan te passen en te overleven onder ruwe omstandigheden.
