Net als in veel andere grote Amerikaanse en Canadese steden werkt de politie van Atlanta met codes: 211 staat bijvoorbeeld voor een overval. De code die alle agenten in de stad in opperste staat van paraatheid brengt is 999, waarmee wordt aangegeven dat er een agent is neergeschoten. Alle agenten komen daar als mieren op een pot stroop op af en veroorzaken zo een zwakke plek in het opsporings- en veiligheidsmechanisme. Een groep bankovervallers onder leiding van ex-militair Michael Atwood is erop uit om een 'triple 9' te veroorzaken. Dan is de chaos in de stad compleet en kunnen ze makkelijker hun slag slaan. De kandidaat voor de alarmcode is ook al snel gevonden in de persoon van groentje Chris Allen. Er is een heleboel nodeloos ingewikkeld gedoe en gekonkel voor nodig om code 999 door de stad te laten schallen.
In de nieuwe misdaadthriller Triple 9 van John Hillcoat is het scenario een enorm struikelblok. Er wordt een blik ongure figuren, gelikte beren en corrupte smerissen opengetrokken om een Atlanta te tonen waar het vaker nacht dan dag lijkt te zijn. Het draait allemaal om de wederdiensten die Atwood en zijn mannen, onder wie twee broers en twee foute agenten, moeten uitvoeren voor een Joods-Russische maffiabazin. Deze Irina Vlaslov is een harde tante met haar op de tanden en houdt zich schuil in een fabriek voor vleesverwerking. Ze houdt het zoontje van Atwood, die ook nog eens haar neefje is, vast. Om het jochie vrij te krijgen moeten Atwood en zijn club tot twee keer toe data stelen over Vlaslovs man die in de bak zit. Verderop in de stad houdt inspecteur Jeffrey Allen zich bezig met de roofzaak en wordt zijn neefje Chris door één van Atwoods corrupte politiemaatjes klaargestoomd voor het ruwe straatwerk. De kijker weet al lang en breed hoe het allemaal zit en mag bijna twee uur toekijken hoe oom en neef Allen er ook achter komen.
Hillcoat draait lang om de hete brij heen en heeft moeite om tot de kern te komen. Lange tijd komt hij hier aardig mee weg door zijn publiek te trakteren op een spectaculaire overval en een bewust rommelig aangepakte achtervolging op een snelweg net buiten de stad. Er ontstaan nieuwe invalshoeken als er nieuwe personages mogen komen opdraven in de vorm van een door Woody Harrelson vertolkte politierechercheur en zijn neefje, eveneens een diender, gespeeld door Casey Affleck. Het is knap hoe lang de zaak interessant blijft als je je realiseert dat de kijker van meet af aan op de hoogte is van alles. Er zit weinig verrassing in het plot, want ieders motieven en achtergronden zijn overduidelijk. De keerzijde wordt duidelijk in de tweede helft, waarin moet worden gezocht naar variaties en Hillcoat zich in bochten moet gaan wringen om de tijd te rekken. Zo worden er een zwaar getatoeëerde drugscrimineel en een op wraak beluste bankrover bijgesleept die het plot recht moeten trekken en de eindjes aan elkaar moeten knopen. Juist toen Hillcoat zo lekker op weg was in het neerzetten van een naargeestig, corrupt sfeertje probeert hij de boel boeiender te maken door er veel onzin in te verwerken.
Een andere kwalijke makke is de veel te kleine rol van Kate Winslet, die lekker op dreef lijkt als een pittige maffiadame die letterlijk over lijken gaat. Haar gedrag is wat grotesk, met geknevelde en van hun gebitjes ontdane slachtoffers in een achterbak en haar rondgecommandeer, maar het vakmanschap van de Titanic-actrice en de kleine nuances die ze in haar rol weet te leggen, voorkomen dat het één grote gênante verkleedpartij wordt. Het is zonde dat een actiethriller die zon corrupt netwerk van agenten probeert bloot te leggen niet voldoende heeft aan dit gegeven. Hillcoat is een meester in het neerzetten van sfeer, maar had met een minder gekunsteld scenario in het straatje van Michael Mann of Tony Scott kunnen passen.
