Weinig weet zoveel tranen los te maken als een film waarin iemand kanker krijgt en na een lang gevecht en emotioneel afscheid het loodje legt. Denk maar aan Terms of Endearment, My Life, My Sister's Keeper en recenter The Fault in Our Stars. In Miss You Already hebben we te maken met twee beste vriendinnen, van wie een al vroeg in de film de gevreesde diagnose te horen krijgt.
De twee onafscheidelijke vriendinnen om wie het draait zijn Milly en Jess, al bevriend sinds de lagere school, zo laat de beginmontage ons weten. Aan die vriendschap kwam een einde met de dood van Milly. Dat is geen spoiler, aangezien dit al voor de openingscredits duidelijk wordt. In korte tijd zien we hoe Milly naar de dokter gaat, het slechte nieuws te horen krijgt, ziek wordt van de chemo, geopereerd moet worden, maar uiteindelijk toch de strijd verliest. Terwijl Milly geconfronteerd wordt met ziek zijn en het mogelijke achterlaten van man en kinderen, is Jess bezig om zwanger te raken en een leven op te bouwen met haar man. Jarenlang stond ze voor Milly klaar en was ze onderdeel van haar leven, nu is ze eindelijk op het punt waarop ze zelf die dingen kan opbouwen. Jess probeert een balans te vinden tussen er zijn voor haar vriendin en zelf te leven, iets wat niet makkelijk is.
Miss You Already probeert het ziekteproces en de invloed ervan op relaties op een rauwe manier te laten zien. Dankzij het goede acteerwerk van Collette als Milly lukt dat zeker. Een mooi moment is wanneer Milly de littekens van de borstamputatie aan haar vriendin toont. Het wordt vol in beeld gebracht en dat is best schokkend, maar tegelijkertijd wel echt zoals zoveel vrouwen dat moment hebben beleefd. Ook wordt geprobeerd een eerlijk beeld te schetsen van de relatie tussen beste vriendinnen, die van elkaar afhankelijk zijn geraakt. De mannen in hun leven lijken soms op de tweede plaats te staan, hetgeen goed vertolkt wordt door de leuke mannelijke bijrollen van Dominic Cooper en Paddy Considine.
Minder geslaagd is de onsympathieke kant van Milly. In de beginmontage kun je zien dat ze vroeger een vrij leven leidde, een goede moeder was en een hartsvriendin met wie Jess talloze geweldige uitgaansavonden beleefde. Maar vanaf het moment van de diagnose (vrijwel meteen dus) ontpopt zich een onuitstaanbare narcist, die verwacht dat haar vriendin continu alles laat vallen om er voor haar te zijn. Ook gaat ze vreemd omdat haar man moeite heeft met haar veranderde lichaam (en de psychologische kanten die daarmee gepaard gaan) en is ze boos op alles en iedereen om haar heen. Prettig is anders en hierdoor mis je een connectie met Milly. Niet onbelangrijk binnen dit genre.
Bij veel van dit soort films moet je nog wel eens traantje wegpinken of onverwacht een hele doos tissues erdoor jagen, maar bij Miss You Already is dat niet het geval. Er wordt zeker geprobeerd om de kijker te raken, vooral tegen het einde, maar tegen die tijd heb je het gevoel dat de dood van Milly wellicht een einde maakt aan Jess' leven als voetveeg, met name omdat Drew Barrymore dat personage wel warm neer weet te zetten. Uiteindelijk is het hierdoor eigenlijk niet meer dan een drama over de rauwe gevolgen van het krijgen van kanker, zonder de broodnodige hartverwarming (en daarmee emotionerende element) die nodig is om je te raken. Van een film geschreven en geregisseerd door een vrouw, zou je op zijn minst verwachten dat de intense vriendschap die vrouwen kunnen hebben, beter zou worden belicht.
